Izjave i tekstovi koje su dali i napisali pojedinci bliski političkim organizacijama SRS, DSS i NS, kao i Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti, jasno pokazuju da se srbijansko društvo još uvijek nije otrijeznilo od fašističkih i hegemonističkih ideja koje su dominirale 90-tih godina prošlog vijeka.
„…Sudsko vijeće je uvjereno, izvan svake sumnje, da je u Srebrenici izvršen genocid…“, rekao je 02.08.2001. godine portugalski sudija Almiro Rodrigez čitajući presudu generalu Vojske Republike Srpske Radislavu Krstiću.
„…Ubijte sve redom… Nijednog živog nemojte da ostavite, nijednog živog nemoj da ostavite“, govorio je Krstić. „Sve ide po planu, gospodine generale“, odgovorio je Dragan Obrenović, tadašnji načelnik štaba Zvorničke brigade.
Da li poslije ovih transkripata, koji su korišteni kao dokazni materijal protiv bivšeg generala Vojske Republike Srpske, treba više išta reći ili napisati? Da li poslije ovih rečenica, koje su izgovorili zločinci Krstić i Obrenović, treba više ikom bilo šta dokazivati?
Prvi put poslije Nirnberškog procesa, gdje se sudilo generalima nacističke Njemačke, u Evropi je osuđen neko zbog počinjenog zločina genocida. Međunarodni sud pravde u Hagu je ustanovio da je Vojska Republike Srpske izvršila genocid nad bošnjačkim stanovništvom zaštićene enklave Srebrenice, a da tadašnja SR Jugoslavija nije učinila ništa da taj zločin spriječi.
Da bi ovaj strašni zločin – zločin genocida, koji se desio našem narodu, ostao trajno upamćen i kao holokaust bio vječna opomena za generacije koje dolaze, ali i da bi makar simbolično savremeni svijet smirio svoju savjest zbog činjenice da je mogao da spriječi genocid, Evropski parlament u januaru prošle godine je donio Rezoluciju kojom se 11. juli proglašava za Dan sjećanja na genocid koji je počinjen nad Bošnjacima.
Jedina dva evropska parlamenta koja ovu rezoluciju nisu ratifikovala jesu parlamenti Bosne i Hercegovine i Srbije. Bosne, jer postoji blokada u parlamentu od strane parlamentaraca koji dolaze iz entiteta koji je nastao na genocidu nad Bošnjacima, a Srbije jer ovdašnja politička elita još uvijek neće da prihvati istinu o genocidu. Nedavni nagovještaji predsjednika Tadića da će i Srbija usvojiti u svom parlamentu Rezoluciju o Srebrenici dolazi u trenutku kada je viznom liberalizacijom i deblokadom trgovinskog sporazuma Evropska unija napravila ozbiljne ustupke režimu u Beogradu. Ovo naglašavamo iz razloga da neko ne bi povjerovao u stvarni napad savjesti gospodina Tadića koji je, uzgred budi rečeno, u vremenu dok je bio ministar odbrane morao znati da se glavni inspirator i egzekutor genocida general Ratko Mladić krije u vojnim objektima Republike Srbije.
Da bi zadovoljio potrebu domaćeg javnog mnjenja i bezbjednosno-klerofašističog lobija, predsjednik Tadić je najavio usvajanje još jedne rezolucije koja bi sadržala tekst o osudi svih zločina, a sa ciljem da relativizuje Rezoluciju o Srebrenici. Poslije ove druge za očekivati je i usvajanje treće koja bi potvrdila da se Zemlja okreće, da Sunce zalazi na zapadu i sl.
Poznat po imidžu da voli sve što vole mladi (a i stari), kojeg je osmislio dvojac Šaper-Krstić, i koji se pokazao kao karta na koju se dobija, a što u prijevodu znači malo Evropa, malo dnevna politička scena, razlog je najave usvajanja dvije rezolucije – jedne o genocidu, koga poriču još samo izvršioci, a druge da bi relativizovala prvu.
To je, nažalost, realnost srpske političke scene kojoj očigledno fali državnik koji je spreman da preuzme odgovornost i suoči se sa istinom na način na koji je to radio bivši zapadno-njemački kancelar Vili Brant, koji nije tražio izgovore i zločince, već je priznao holokaust.
Reakcija ostalih sudionika javne i političke scene u Srbiji na najavu usvajanja Rezolucije o Srebrenici su, manje-više, očekivana. Jer ako smo, kao pripadnici naroda nad kojim je izvršen genocid, očekivali da ovu ideju podrže građanske inicijative, nevladine organizacije, kao i partije Liga socijal demokrata Vojvodine i Liberalno-demokratska partija, onda je za očekivati bila i reakcija današnjih nosioca ideje „Velike Srbije“ i čuvara lika i (ne)djela Ratka Mladića i Radovana Karadžića.
Izjave i tekstovi koje su dali i napisali pojedinci bliski političkim organizacijama SRS, DSS i NS, kao i Srpskoj akademiji nauka i umjetnosti, jasno pokazuju da se srbijansko društvo još uvijek nije otrijeznilo od fašističkih i hegemonističkih ideja koje su dominirale 90-tih godina prošlog vijeka.
Kako drugačije prokomentarisati izjave piona Koštunice dr. Vojislava, Ljiljane Smajlović i dvojca Antonić-Vukadinović, te drugih koji, uprkos priznanjima samih izvršioca genocida i dokazima koje je čak pribavila i komisija Vlade Republike Srpske da je u Srebrenici stradalo preko 8.000 Bošnjaka i uprkos priznanju tadašnjeg predsjednika manjeg BH entiteta Dragana Čavića, i dalje negiraju genocid i na svaki način pokušavaju relativizaciju i opravdavanje tog zločina.
Poseban dio priče su bošnjačke parlamentarne stranke, kao i predstavnici Nacionalnog savjeta Bošnjaka koji se nisu niti jednom rečenicom oglasili i podsjetili da je u Srebrenici stradao narod kome i oni pripadaju. Dokle će o nama i našim pravima govoriti i boriti se svi osim onih koje smo mi glasali? Vrijeme je ZA REZ!
Autor: Samir Tandir
Izvor: GlasIslama.info
NE ZABORAVITE!
