Procjenjuje se da će broj muslimana u Evropi za 30 godina dosegnuti 65 miliona. Ako se muslimanski populus ne prihvati adekvatno u Evropi onda će sukob civilizacija možda postati stvarnost, ali ne u formi vojnog odmjeravanja snaga između Istoka i Zapada.
Budući da našu epohu karakteriše subordinacija, hegemonija i prevlast ideologija jedne nad drugom, s jedne, i nastojanje da se prihvati koncept da religije i kulture predstavljaju faktor mostova koji spajaju, s druge strane, posebno je važno pitanje koja orijentacija će pobijediti. Kakav je status muslimana u svoj toj konstalaciji i priči? Evropa je do kraja 1960-ih godina bila područje iseljavanja. Međutim, danas je drugačije. Danas je godišnje useljavanje u Evropu veće nego u SAD. Preko 15 miliona muslimana živi u EU, a taj broj permanentno raste. Prema nekim statistikama, Maroko, Tunis i Alžir imat će 2010. godine dvostruko više stanovnika od Francuske. Egipat će 2025. godine preći 100 miliona, a Turska će imati više stanovnika od Njemačke. Prema istraživanjima koje je sproveo UN-ov program za razvoj, pokazalo se da je skoro 40 procenata stanovništva u arapskim zemljama ispod 14 godina starosti. Njih 50 procenata izrazilo je želju za emigriranjem. Našta aludiraju ovi fakti? Jednostavno, činjenice ukazuju da Evropa postaje sve manje čisto evropska, a sve više multikonfesionalna. Danas je natalitet među muslimanima Evrope tri puta veći od nemuslimanske populacije. Procjenjuje se da će broj muslimana u Evropi za 30 godina dosegnuti 65 miliona.
Ako pitamo šta je to što danas potresa svijet, šta je to što dovodi u sukobe ljude, onda možemo reći da to nisu vjere i kulturne razlike među ljudima, nego ovosvjetski interesi. Najveća opasnost za budućnost čovjeka je sloboda upotrebe moći velikih razmjera za ostvarenje sopstvene ideje, ma koliko ta ideja bila ideja slobode i demokratije.
Da li će Evropa uspjeti izgraditi Al-Hambru – simbol multikulturne Španije, kao model, ili ne? To je veliki ispit za Evropu. Ako se muslimanski populus ne prihvati adekvatno u Evropi onda će sukob civilizacija možda postati stvarnost, ali ne u formi vojnog odmjeravanja snaga između Istoka i Zapada kojeg je Samuel Hantington pokušao izazvati, nego kao gerilski rat koji će neprekidno odvijati u predgrađima velikih gradova.
Prevencija tog scenarija je možda najveći izazov za Evropljane. Nakon što je za Evropu nestala „crvena“ opasnost, morala se pronaći nova, „zelena“ opasnost. Zapad mora napustiti lažnu prijeteću sliku koja se često prikazuje kao muslimani koji pod zelenom, zastavom islama pripremaju napad na tvrđave blagostanja Zapada sa povijenom sabljom u jednoj i Kur’anom u drugoj ruci. Na to nas podsjećaju danske karikature, prije toga Satanski stihovi, u skorijem vremenu djelo Dragulj Medine američke autorice Šeri Džons, u domaćem establišmentu djelo Senka džihada srpskog autora Srđe Trifunovića itd. Iako islam pokazujue širi vjerski spektrum od kršćanstva često se svi muslimani ocjenjuju kao fanatični fundamentalisti. Međutim, važno je znati da evropski muslimani nisu više sjevernoafrički, indijsko-pakistanski muslimani, nego dio evropske islamske kulture. Na taj način islam je integralni dio Evrope i evropska religija. Zato se islam mora priznati domaćom religijom.
Šta može biti protuargument činjenici da jedan musliman može biti jednako dobar Evropljanin kao jedan kršćanin, ili da džamije mogu biti prirodni prizor u evropskim gradovima, kao što su crkve uvijek bile u Dalebu, Damasku ili Kairu. Evropa treba obezbijediti muslimanima pozitivnu klimu kako bi se osjetili sigurnim i prihvaćenim, jer osjećaj nepripadanja predstavlja plodno tlo za one koji žele iskoristiti takvu situaciju. Na muslimane Evrope se treba gledati na način da su sposobni dati svoj doprinos izgradnji nove Evrope. Kada su muslimani osvajali evropske dijelove kao i afričke, pokazali su primjer izrazite tolerancije. I više od toga, oni su za vrijeme svoje ekspanzije preko četiri kontinenta, od rijeke Oksus u Centralnoj Aziji do Atlantika, skupili uticaje iz svih područja života pobijeđenih kultura. Muslimani su prevodilačkim radom spasili i upravljali helenističkim naslijeđem. Preko muslimanske Španije ono je kasnije preneseno sjeverno od Pirineja da bi s vremenom stiglo do udaljenih krajeva Evrope.
Dakle, doprinos muslimana Evropi je neizmjeran. Zato njihovo prisustvo treba posmatrati kao faktor obogaćivanja, a ne kao problem. Važan faktor u toj konstalaciji bilo bi evropsko obrazovanje za imame. Naravno, da ne zvučimo selektivno i odviše subjektivno, i muslimani se trebaju politički angažovati da promijene negativnu percepciju islama u Evropi. Ukoliko u Evropi budu prihvaćeni adekvatno, muslimani će postati most između Evrope i Istoka.
Autor: Dr. hfz. Almir ef. Pramenković
