Srpski medijski svinjac

Na „švedskom stolu“ diskriminacije sandžačkih Bošnjaka bogat je meny. Međutim, posebna je stavka kampanja protiv naziva „Sandžak“. Sračunato pokrenuta iz srpskih bezbjednosnih službi usmjerena je protiv ideje autonomije, koju sam naziv, zbog historijskog kontinuiteta i nosi.

Zapravo glavni cilj je bio uplašiti srpsko stanovništvo u Sandžaku kako ne bi podržalo ideju o autonomiji. Zanimljivo je reći da se pitanje naziva ovog regiona postavlja kao problem tek devedesetih godina u vremenu erupcije nacionalizma, pa se termin Sandžak vezuje isključivo za Bošnjake, a Srbima se nudi alternativni naziv Raška. Sam naziv  Sandžak trebao je asocirati na secesionističke težnje bošnjačkog naroda i namjere stvaranja neke muslimanske države (teorija zelene transvezale) na Balkanu.

Međutim u skorijoj prošlosti ovog problema nije bilo. Tako da je oko naziva postojala puna saglasnost i Bošnjaka i Srba. Pri formiranju ZAVNOS-a (Zemaljsko antifašističko vijeće narodnog oslobođenja Sandžaka) nije bilo rasprave oko naziva ovog regiona, a najbolji primjer je  Srbin, Sreten Vukosavljević iz Prijepolja, koji je izabran za predsjednika ovog tijela, kao i sam multietnički sastav ovoga vijeća. Isti je slučaj sa formiranjem Treće sandžačke proleterske brigade, kao i mnogi drugi primjeri.

Sagledavajući sveopštu kampanju protiv naziva Sandzak, mora se reći   da su najjače oružje bili mas-mediji, odnosno TV i štampa. Postoji nebrojeno primjera ove kampanje. Devedesetih godina mogli smo pročitati naslove tipa:

“Država iz džamije, Teroristi u džamijama, Na obuku u dimijama,

Traze srpsku zemlju, Izmisljeni narod, Sandžak- novo žariste…”

Tih godina mogli smo čuti i pročitati i izjave od kojih je većina bila smisljeni atak na razvoj raznih predrasuda o Bošnjacima kao divljom, neukom, zaostalom grupacijom, koja niti je narod, niti nacija, već jednostavno nepoželjna zaostavština Osmanskog carstva.

U “Javnosti”(br.158.) B. Hribar piše:

“ Kada smo već kod reči Sandžak, da vam otkrijemo naš novi pronalazak porekla i značenja te reči, koja prema jednoj, do sada zvaničnoj verziji u prevodu sa turskog glasi:”pokrajina”, “oblast” i sl. Biće, ipak, da je to srpska kovanica reči SAN i DžAK. Ako je “ugroženim” muslimanima u Raškoj oblasti najveći životni san nošenje džakova, ne treba uskraćivati to zadovoljstvo”.

Glumac Danilo Lazović, inače Sandžaklija iz Brodareva u “Pogledima” ističe:

“Nema srpskog naroda bez poturica niti bez istrage. Sve će se ovo završiti kao i u Republici Srpskoj, kao i ostalim srpskim zemljama”.

Siniša Vučinić, vođa “Srpskih sokolova” izjavio je “Nezavisnom indeksu” slijedece:

“Muslimani nisu narod. Oni su velika verska sekta i kao takvi se moraju identifikovati. Njima treba ponuditi mir i mirnim putem treba resiti njihovo pitanje. Vidite, krst je simbol mira i Muslimani, jednostavno, treba da se pokrste, što znači da ih treba staviti pod krst- u ime Hrista. Oni koji to ne žele- moraju napustiti Srbiju. Neka idu gde ih hoce, ali kao sektasi.”.

Upravo ovakvi naslovi i tekstovi doprinjeli su razvoju brojnih predrasuda i stereotipa. Te predrasude su kasnije prouzrokovale velike probleme na koje su nailazili Bošnjaci van Sandžaka, najčešće u vojsci, srpskim fakultetima i drugim ustanovama, bolnicama …

Anatemisanje svakog obilježja koje je Bošnjake činilo narodom i proglašavanje za strance i uljeze, odavalo je utisak nesigurnosti među samim Bošnjacima i povećavalo broj onih koji su napustali Sandžak. Zbog iracionalnosti tekstova i izjava, bilo je sasvim izlišno demantovanje i negiranje tih natpisa i izjava, mada su demanti u najvećoj mjeri bili i nemogući, jer tadašnjim planerima te kampanje nije išao u prilog bilo kakav glas s druge strane.

Stanje i prikaz u medijima, poslije petooktobarske revolucije se popravlja, ali samo u neznatnoj mjeri. Naslovi nisu tako bombasti, a izjave nisu toliko oštre, što možemo tumaciti kao normalni slijed događaja i početka demokratizacije društva koju je donijela prva demokratska vlada Zorana Đinđića.

Istina, sloboda štampe je u velikoj mjeri popravljena, nezavisnih medija je znatno više, ali ostaci Miloševićevskih medija su i dalje nastavili propagandu, ali sada usmjereni na neke druge teme, kao što su terorizam, Vehabizam, mudžahedinske obuke i kampovi, odnosno ono što se poslije 11. septembra pripisuje muslimanima cijelog svijeta kao kolektivna krivica.

Dakle, pomaci su spori, mediji su i dalje vrlo zatvoreni prema afirmativnom pisanju o Bošnjacima i Sandžaku, a sama nacionalna televizija nema ni jednog minuta posvećenog bošnjackoj kulturi, jeziku, historiji.

Poslije ubistva Zorana Đinđića i pada Vlade njegovog nasljednika Zorana Zivkovića, stanje se ponovo pogoršava. Mediji su puni naslova o teroristickim kampovima, ponovo se aktuelizira priča o mogućem odvajanju Sandžaka u slučaju nezavisnosti Kosova, uz stalno senzacionističko izvještavanje o navodnim napadima na manastire, o navodnom prebijanjima i matletiranjima srpskih svestenika i slično.

Kampanja protiv Sandžaka traje i dan danas. Jednostavno ni jedna pozitivna priča, događaj, ne može da nađe mjesto u srpskim medijima, dok se problemi, čak i oni najmanji senzacionistički prenose i uvećavaju.

Bošnjaci i Sandžak u poslijednjih 20 godina se provlače kroz srpsko medijsko blato. Ali, ako ne možemo uticati na srpske medije, onda makar trebamo graditi naše, sandžačke medije.

Autor: Almir Mehonić

Izvor: Saff.ba