Jastrebovi nacionalističke retorike

Priča o „zelenoj transverzali“ počinje da se aktuealizuje početkom devedestih godina od strane nacionalističkih društveno-političkih činilaca u Srbiji. To je u suštini geopolitički koncept koji se koristi  u dva različita, međusobno povezana značenja: kao dugoročni cilj ideologa islamizma, na Balkanu i šire, stvaranja geografski neprekinutog lanca većinskih muslimanskih zajednica i kao proces jačanja etnoreligijske samosvijesti među tradicionalnim muslimanskim zajednicama na Balkanu.

Najprostije, taj koncept predstavlja stvaranje čiste geografske cjeline naseljene muslimanima od Bosne preko Sandžaka do Kosova – smatraju analitičari. Danas je „zelena transverzala“ doživjela blagu jezičku transformaciju. Analitičari je sada konstantno povezuju sa Muftijom, pa je taj geopolitički koncept sada preimenovan u „Muftijina transverzala“. Zašto? Zbog ponovnog oživljavanja teze o autonomiji Sandžaka, zbog islama i Muftijine titule, po nekima i „džihadskog radikalizma“, ali i Muftinjinog poziva Beogradu na pregovore. Međutim, to je sve u funkciji negiranja Sandžaka kao historijske, ekonomske, geografske i etnički mješovite regije. Ali, kada se jastrebovi nacionalističke retorike okome na negiranje Sandžaka, uvijek se proteže teza o Bošnjacima kao izmišljenoj brozovskoj naciji, negiranju postojanja našeg nacionalnog identiteta i posebnosti, nametanje nekakavog radikalizma, nasilništva i izmišljenje netrpeljivosti prema našim komšijama u Sandžaku.

Kada se srpska akademska zajednica, ona nacionalističko-radiklana, utrkuje da pretencioznim izjavama, koje su obično nošene mržnjom, radikalizuje stanje u Sandžaku, javnost se plaši da će se uvesti šerijatsko pravo, a recimo zanemaruje se činjenica da je u Kraljevini Jugoslaviji to pravo primjenjivano na bračne i porodične odnose muslimana, a naziv Sandžak nije nikome smetao. Jedan od najvećih srpskih intelektualaca, osnivač socilogije sela, akademik Sreten Vukosavljević, bio je predsjednik Zemaljskog antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Sandžaka i ni u jednom od svojih mnogoborjnih radova nije pominjao drugi termin za ovu teritoriju do Sandžak. Ta riječ nije smetala ni Kralju Aleksandru Karađorđeviću. Prilikom posjete Novom Pazaru i ostalim gradovima Sandžaka 1934. godine, sve novine su krupnim naslovima izvještavale: „Njegovo veličanstvo Kralj Aleksandar u posjeti Sandžaku.“

Međutim, naziv Sandžak je tek počeo da smeta Slobodanu Miloševiću i onima koji su podržavali nacionalističko-radikalnu politiku. Kada se vratimo u ne tako davnu prošlost, vidimo da je mnogo laži, kleveta, svakojakih neistina, mržnje i zlobe napisano i izgovoreno preko štampe i drugih medija da bi muslimani bili prikazani u najgorem svjetlu. Cio državni medijski sistem, kako elektronski, tako i štampani, poput Politikinih izdanja: Svet, NIN, Duga, ali i novinara, kvazi islamologa, kao što su Ljiljana Bulatović i Miroljub Jeftić, prednjačili su u širenju govora mržnje i ksenofobije. Mislim da ovu priču ne treba podcjenjivati, iako su Bošnjaci u Srbiji, zvanično putem Zakona o zaštiti prava nacionalnih manjina, priznati kao manjina, ali još uvijek postoje znatne snage koje upravo rade na sprovođenju diskriminacije i duplih standarda, kako prema Sandžaku, tako i prema Bošnjacima. Posljednji slučaj je afera oko formiranja Nacionalnog savjeta Bošnjaka. No, da se vratim na taj govor mržnje i širanje ksenofobije.

Nije malo relevantnih faktora koji sjede u državnim organima ili drugim važnim institucijama i na direktan način utiču na formiranje javnog mnjenja Srbije, koji imaju takva mišljenja. Jednom od bivših ministara Vlade Republike Srbije smetao je nekada Miroljub Labus jer je tobože Jevrej; bivša gradonačelnica Beograda, g-đa Radmila Hrustanović, zato što je udata za muslimana; drugi visoki funkcioner Vlade dobija zvanje vojvode i hvali se da ga je zaslužio jer je mnogo uradio na podizanju spomenika Pavlu Đurišiću, koji je, po sopstvenom izvještaju u kome piše: „Za vrijeme operacije se pristupilo potpunom uništavanju muslimanskog življa, bez obzira na pol i godine starosti“, likvidirao preko 12.000 muslimana u Limskoj dolini (Vladimir Dedijer i Antun Miletić, Genocid nad Muslimanima, Svjetlost – Sarajevo, str. 330)
Amfilohiju Radoviću, vladici Srpske pravoslavne crkve, muslimani smrde na loj. Po književniku Momi Kaporu svojstvena nam je tupost, vonj na loj i zlikovačko izobličeno lice, nasuprot zdravoj ljepoti Radovana Karadžića i Nikole Koljevića. Slavenku Terziću, rukovodiocu historijskog odjeljenja SANU, suština ideologije bošnjaštva u Raškoj oblasti, kako naziva Sandžak, bezmislena je, jer oni ni u čemu na ovim prostorima nisu ugroženni i diskriminisani (Blic od 29.04.1997.) Naravno, montirani sudsko-politički procesi, prebijanja, ubistva, otmice u Sjeverinu i Štrpcima, masovna migracija Bošnjaka prema zemljama Zapadne Evrope, ove neosporne činjenice za Slavenka Terzića nisu diskriminacija! Ovakavih izjava i mnogo gorih citata mogli bi beskrajno da citiramo i to onih koji najviše utiču na formiranje javnog mnjenja. Dovoljno je pogledati naslove knjiga (objavljuju se knjige ratnih zločinaca, ubica, negira se genocid u Srebrenici), dnevnih novina, časopisa, ponašanje akademske zajednice, profesora i lako je shvatiti na kakvim vrijednostima se vaspitavaju mladi. Postajem zabrinut!

Kada se srpska akademska zajednica, ona nacionalističko-radiklana, utrkuje da pretencioznim izjavama, koje su obično nošene mržnjom, radikalizuje stanje u Sandžaku, javnost se plaši da će se uvesti šerijatsko pravo, a recimo zanemaruje se činjenica da je u Kraljevini Jugoslaviji to pravo primjenjivano na bračne i porodične odnose muslimana, a naziv Sandžak nije nikome smetao. Jedan od najvećih srpskih intelektualaca, osnivač socilogije sela, akademik Sreten Vukosavljević, bio je predsjednik Zemaljskog antifašističkog vijeća narodnog oslobođenja Sandžaka i ni u jednom od svojih mnogoborjnih radova nije pominjao drugi termin za ovu teritoriju do Sandžak. Ta riječ nije smetala ni Kralju Aleksandru Karađorđeviću. Prilikom posjete Novom Pazaru i ostalim gradovima Sandžaka 1934. godine, sve novine su krupnim naslovima izvještavale: „Njegovo veličanstvo Kralj Aleksandar u posjeti Sandžaku.“

Međutim, naziv Sandžak je tek počeo da smeta Slobodanu Miloševiću i onima koji su podržavali nacionalističko-radikalnu politiku. Kada se vratimo u ne tako davnu prošlost, vidimo da je mnogo laži, kleveta, svakojakih neistina, mržnje i zlobe napisano i izgovoreno preko štampe i drugih medija da bi muslimani bili prikazani u najgorem svjetlu. Cio državni medijski sistem, kako elektronski, tako i štampani, poput Politikinih izdanja: Svet, NIN, Duga, ali i novinara, kvazi islamologa, kao što su Ljiljana Bulatović i Miroljub Jeftić, prednjačili su u širenju govora mržnje i ksenofobije. Mislim da ovu priču ne treba podcjenjivati, iako su Bošnjaci u Srbiji, zvanično putem Zakona o zaštiti prava nacionalnih manjina, priznati kao manjina, ali još uvijek postoje znatne snage koje upravo rade na sprovođenju diskriminacije i duplih standarda, kako prema Sandžaku, tako i prema Bošnjacima. Posljednji slučaj je afera oko formiranja Nacionalnog savjeta Bošnjaka. No, da se vratim na taj govor mržnje i širanje ksenofobije.

Nije malo relevantnih faktora koji sjede u državnim organima ili drugim važnim institucijama i na direktan način utiču na formiranje javnog mnjenja Srbije, koji imaju takva mišljenja. Jednom od bivših ministara Vlade Republike Srbije smetao je nekada Miroljub Labus jer je tobože Jevrej; bivša gradonačelnica Beograda, g-đa Radmila Hrustanović, zato što je udata za muslimana; drugi visoki funkcioner Vlade dobija zvanje vojvode i hvali se da ga je zaslužio jer je mnogo uradio na podizanju spomenika Pavlu Đurišiću, koji je, po sopstvenom izvještaju u kome piše: „Za vrijeme operacije se pristupilo potpunom uništavanju muslimanskog življa, bez obzira na pol i godine starosti“, likvidirao preko 12.000 muslimana u Limskoj dolini (Vladimir Dedijer i Antun Miletić, Genocid nad Muslimanima, Svjetlost – Sarajevo, str. 330)
Amfilohiju Radoviću, vladici Srpske pravoslavne crkve, muslimani smrde na loj. Po književniku Momi Kaporu svojstvena nam je tupost, vonj na loj i zlikovačko izobličeno lice, nasuprot zdravoj ljepoti Radovana Karadžića i Nikole Koljevića.

Slavenku Terziću, rukovodiocu historijskog odjeljenja SANU, suština ideologije bošnjaštva u Raškoj oblasti, kako naziva Sandžak, bezmislena je, jer oni ni u čemu na ovim prostorima nisu ugroženni i diskriminisani (Blic od 29.04.1997.) Naravno, montirani sudsko-politički procesi, prebijanja, ubistva, otmice u Sjeverinu i Štrpcima, masovna migracija Bošnjaka prema zemljama Zapadne Evrope, ove neosporne činjenice za Slavenka Terzića nisu diskriminacija! Ovakavih izjava i mnogo gorih citata mogli bi beskrajno da citiramo i to onih koji najviše utiču na formiranje javnog mnjenja. Dovoljno je pogledati naslove knjiga (objavljuju se knjige ratnih zločinaca, ubica, negira se genocid u Srebrenici), dnevnih novina, časopisa, ponašanje akademske zajednice, profesora i lako je shvatiti na kakvim vrijednostima se vaspitavaju mladi. Postajem zabrinut!

Autor: Fahrudin Kladničanin

Izvor: Glas-Islama.info