Iranski predsjednik Hassan Rouhani u utorak je potpisao zakon kojim proglašava sve američke snage na Bliskom istoku teroristima i naziva američku vladu sponzorom terorizma.
Prijedlog zakona usvojio je parlament u prošloj sedmici kao znak odmazde za odluku američkog predsjednika Donalda Trumpa u ovom mjesecu da proglasi iransku Revolucionarnu gardu stranom terorističkom organizacijom.
Nije bilo odmah jasno kakve bi posljedice novi iranski zakon mogao imati po američke snage i njihove operacije, prenosi Fena.
Rouhani je instruirao ministarstvo za obavještajne službe, ministarstvo vanjskih poslova, oružane snage i iransko Vrhovno vijeće nacionalne sigurnosti da provode novi zakon, javili su državni mediji.
Zakon posebno apostrofira Američku centralnu komandu (CENTCOM), koja je odgovorna za američke vojne operacije na Bliskom istoku i u Afganistanu.
Sjedinjene Američke Države već su sankcionirale desetke entiteta i pojedinaca zbog veza s Revolucionarnom gardom, ali do Trumpove odluke ne i gardu u cjelini.
Snaga Garde
Sačinjena od vojske koja broji 125.000 ljudi, s mornaričkim i zračnim jedinicama, Revolucionarna garda također komandira Basidžima, vjerskim dobrovoljnim paravojnim snagama, i kontrolira iranske programe balističkih projektila.
Garda također nadzire Quds snage, koje su vodile nekoliko ratova na strani iranskih saveznika u regiji.
Dugogodišnji napeti odnosi između Teherana i Washingtona dodatno su se pogoršali u maju prošle godine kada je Trump povukao SAD iz nuklearnog sporazuma iz 2015. godine između Irana i šest svjetskih sila, postignutog prije nego što je on došao na vlast, i ponovo je uveo sankcije Iranu.
Zapovjednici Revolucionarne garde u više su navrata izjavljivali da su američke baze na Bliskom istoku i američki nosači aviona u Perzijskom zaljevu u dometu iranskih raketa.
Rouhani je također izjavio da će Iran nastaviti da izvozi naftu uprkos američkim sankcijama koje imaju za cilj svesti iranski izvoz sirove nafte na nulu, prenosi Reuters.
Izvor: Agencije i Al Jazeera
Pogledajte vijest na izvornom sajtu:
Iran proglasio sve američke snage na Bliskom istoku terorističkim
Po dolasku u Rumu, nakon “Oluje”, slušao sam i ovo od očevidaca o mom daljem ujaku Branku M., koji se onog dana 8. avgusta 1995. godine zadesio u Dvoru na Uni, prilikom borbi između naše i hrvatske vojske kojima je otvoren put za naše izvlačenje preko mosta u Novi, odnosno RS. Najpre da napomenem da sam ja, kao civil i stariji maloletnik u to vreme, bio pasivni posmatrač tih borbi, ali, naravno, mogao sam videti samo deo tih borbi, jer su se okršaji vodili na daleko širem prostoru od onog kojim sam se ja sa mojim saputnicima polagano povlačio prema mostu. Bili su to okršaji bez ikakve određene i jasne linije fronta, naši i hrvatski vojnici su pretrčavali preko ulica od kuće do kuće, obilazili jedni druge, zalazili za leđa jedni drugima, vikali, pucali… Za momenat bi nastala tišina, da bi se zatim pucnjava svom silinom još jače razgorela. Bio je to opšti haos. Kako je general Mile Novaković, izvršivši ujutru 8. avgusta protivnapad iz smera Novog prema Dvoru, pomognut tenkovima, uspevši da privremeno izbaci HV iz Dvora, produžio svoj prodor dalje u pravcu Žirovca, gde se veća kolona srpskih izbjeglica sa Korduna nalazila opkoljena muslimanskim snagama, i poveo sa sobom glavninu svojih snaga, u Dvoru je ostalo nešto naše vojske (pored mase civila koji su u grupama, na talase, prelazili most), tako da kad se HV povratila novim snagama i počela da napada na glavnu cestu kroz Dvor, to nešto naših vojnika primilo je borbu. U onoj gomili izbjeglica koja nije uspela da pređe most preko Une pre povratka HV bio sam i ja, i tako sam bio svedok tih okršaja. A među onim našim borcima koji su ostali u Dvoru da štite prolaz izbjegličke kolone bio je i moj pomenuti ujak Branko M. Ja lično toga paklenog dana nisam njega ni za sekund video u svom onom haosu, ali sam, kao što rekoh, dosta o njemu slušao u Rumi posle, kad smo već stigli u SRJ, od onih koji su bili kraj njega, što kao njegovi saborci, što kao civili, pa je sve ovo što pišem o njemu moje prepričavanje onog što sam čuo od nekih od njih, tačnije od onih koji su kao i mi došli u Rumu. (I sam Branko M. je izvesno vreme po “Oluji” i nakon borbi u Bosni u kojima je takođe učestvovao proveo u Rumi, ali on nikada nikom nije pričao o ovim dešavanjima, mada je inače ranije, za vreme Krajine, znao nadugačko i naširoko da priča o borbama oko Logorišta 1991. i za Koridor 1992. u kojima je takođe učestvovao.) Sve ovo o čemu ću napisati u vezi Branka M. tokom tih borbi 8. avgusta 1995. u Dvoru događalo se još dok sam i ja sa svojim saputnicima (Škljocom “Karadžićem”, Milićem, dve devojke i jednim dečkom) bio u Dvoru, ne mogavši doći do mosta jer je glavni i jedini put do mosta bio direktno ugrožen od strane hrvatskih snaga. Naši (kojima u stvari niko nije komandovao, jer je general Novaković, kao što rekoh, sa glavninom i tenkovima produžio iz Dvora cestom za Žirovac) bi upravo odbili i prisilili jednu grupu hrvatskih vojnika na povlačenje, i izbjeglička kolona bi se krenula dalje i počela prelaziti preko mosta – kod samog mosta nalazili su se arkanovci iz Srbije, kao nekakva zaštita prelaza – a nove grupe hrvatskih vojnika bi nagrnule iz smera severno od Dvora, pa bi se transport izbjeglica obustavio, a borbe opet rasplamsale. Uz to, prilična opasnost bila je hrvatska artiljerija, koja je s vremena na vreme otvarala vatru po delu Dvora koji je bio pod kontrolom naših, pa tako i po glavnoj ulici (mada do samoga mosta nisu mogli dobaciti), na šta su i naši uzvraćali artiljerijom koja se još uvek nalazila u Dvoru, zapravo izvlačila se iz kasarne u Čerkezovcu. (Sećam se gustog crnog dima koji se dizao iz smera autobuske stanice u Dvoru; ni danas ne znam da li su to i šta hrvatske granate pogodile.) Branko M., koga su neki zvali “Banja”, uzeo je aktivno učešće u ovim uličnim borbama – da tako nazovem sukobe na ulicama jednog malog naselja koje je bilo više selo nego grad, upravo kao i Slunj na Kordunu, ali koje je tog 8. avgusta bilo najvažnije mesto za nas izbjeglice sa Korduna koji smo se poslednji povlačili iz Krajine. Oko Branka su bila još tri-četiri naša vojnika (jedan od njih mi je, kao očevidac, i ispričao u Rumi scenu sa hrvatskim vojnikom o kojoj ću napisati), golobrade momčadi koja se prvi put našla u borbi, pa im je on, nešto stoga što je po godinama bio znatno stariji od njih, a naročito po borbenom iskustvu koje je imao, bio kao nekakav vođa – jer prave komande, kao što sam napisao, i nije bilo – zapravo oni su se držali njega imajući puno poverenje u njegovu hladnokrvnost u tom momentu. On im je govorio da puste njega da ide prvi, a oni onda na brzinu, pognuti – zbog metaka koji su zviždali iznad njihovih glava – za njim. Tako su došli u okršaj sa grupicom hrvatskih vojnika. Sa jednim od tih hrvatskih vojnika Branko se uporno i dugo preganjao oko jedne kuće, u nameri da jedan drugog ubije. Branko je uspio da nekako zavara oči hrvatskom vojniku, tako da ga je ovaj očekivao da naiđe iz krivog pravca, namestivši se u dvorištu pomenute kuće iza gomile naslaganih drva sa naperenom puškom da ga dočeka i smakne. Međutim, Branko mu je za to vreme, preko nekakvog tavana i kroz verandu, neprimetno zašao za leđa, stao na stepenicama verande u zaklon, uzeo ga na nišan i ledenim glasom mu doviknuo: “Našao se ipak malo veći Džek od tebe!” Hrvatski vojnik je stigao samo da se okrene i ugleda uperenu pušku koja ga je istog časa pokosila… Ovu zgodu sam slušao od jednog od one momčadi koji se pridesio tu u neposrednoj blizini i svojim očima sve to posmatrao – on je to znao ispričati do sitnica budući da je bio očevidac a ja sam uopštio, a posle “Oluje” je, kao što sam naveo, taj momak živeo u Rumi (da li se koji put sreo sa “Banjom” – kako ga je on zvao – koji je takođe izvesno vreme bio u Rumi, to već ne znam i nebitno je). Od drugih ljudi koji su bili oko “Banje” sam čuo sledeće (među njima je bio i M.D.). Kako je hrvatskim vojnicima u Dvoru postalo “vruće” na ionako vrelom danu, to im je upućeno pojačanje iz pravca Kostajnice. Naši u Dvoru verovatno to ne bi ni saznali, ali kako su sa druge obale Une bili raspoređeni vojnici Vojske RS – koja inače nije učestvovala u ovim borbama u Dvoru – i posmatrali šta se dešava preko reke, uočili su snage HV koje se kreću prema Dvoru iz smera Kostajnice, te jedan njihov niži oficir pređe preko mosta na (još uvek) krajišku obalu Une i upozori naše na opasnost. Sad Branko M., čuvši ovo, opet stupi u akciju. Skinuvši sa jednog poginulog hrvatskog vojnika njegovu uniformu, on je obuče i razmjesti nekolicinu naših boraca na određeno mesto u zasedu, a on se zaputi prema putu koji vodi za Kostajnicu. On je u toj hrvatskoj uniformi prošao i pored punkta danskih “mirovnjaka” (koji se nisu čuli da su živi dok su se vodile ove borbe sa obostranom upornošću, uvukavši se u svoj kamp). I oni su verovatno mislili da prolazi hrvatski vojnik – mada su u toku toga dana pored njih prolazili i hrvatski i srpski vojnici te srpske izbjeglice. Branko je inače od pre rata odlično govorio zagrebačkim dijalektom (a te jedinice HV bile su velikim delom sastavljene od Zagrepčana) te iziđe pred jedan kamion hrvatske vojske mašući puškom. Oni se zaustave i kažu da su pojačanje, a on im reče da su “naši” (što je trebalo značiti Hrvati) eno tamo smešteni – pokazujući u smeru gde je razmestio (kao neformalni komandant) naše borce u zasedu – i povede onu grupu hrvatskih vojnika prema zasedi. Kad oni priđoše bliže, on se strelovitom brzinom skloni ustranu, a naši otvoriše vatru na zbunjene hrvatske vojnike, prisilivši ih na povlačenje niz Unu, gde su bili izloženi vatri i od strane arkanovaca. Tako je put prema mostu na Uni bio slobodan za prolaz izbjeglica (mada su se neretko naša artiljerija i tenkovi prebacivali pre civila), i tako smo i mi toga dana predveče prešli most, praćeni kišicom i pucnjavom, jer su se na severnim prilazima Dvoru i dalje vodile borbe. Branko je ostao u Dvoru među poslednjima, i među poslednjima se tek negde posle ponoći, kad su i poslednji talas civila prešao na drugu stranu Une, i on, sa nešto boraca oko sebe, po sada već jakoj kiši pešice zaputio preko “mosta spasa”.