Episkop Vasilije Kačavenda, zaslužni građanin

Vasilije Kačavenda osporavan je zbog svoje kontroverzne biografije, uloge u ratovima u bivšoj Jugoslaviji, veza sa tajnim službama, sumnjivog okruženja, ali najviše zbog luksuza u vladičanskom dvoru u Bijeljini. Mada, svi ovi razlozi mogu biti jako klimavi i problematični kada je Kačavenda u pitanju. Zašto? Pa zato što on tim i takvim načinom života živi 20 godina i do sada to nije bio neki pretjeran problem za SPC. Štaviše, Kačavenda je uživao (straho)poštovanje lokalnog življa. Pored toga, veliki broj vladika i episkopa vodi sličan život. Kad je pop bio bijeda, zapitaće se sa pravom mnogi

Međureligijsko vijeće BiH je na svojoj Skupštini održanoj 6. decembra uručilo Zahvalnicu Njegovom preosveštenstvu, Vasiliju Kačavendi, episkopu zvorničko-tuzlanskom za, kako se kaže u saopštenju „njegov dugogodišnji doprinos razvoju međureligijskog dijaloga u BiH“.

Ne navodi se u ovom montipajtonovskom saopštenju koji, koliki i kakav je to doprinos. Nisu se mogle sjetiti, kolege po mantijama tih silnih zasluga. Važno je da su sastančili, 65. put po redu, ako hoćete baš precizno. O radu Vijeća ne treba trošiti riječi. Zapravo, pošto ništa ne rade, nema se ni šta reći. Ali, kad donose odluke, onda je to nadrealno. Nego, da se podsjetimo ko je taj uvaženi episkop, kome zajednički uručiše Zahvalnicu, katolički, islamski i pravoslavni „pastiri“.

Penzionisani episkop
Nedavno je Srpska pravoslavna crkva (SPC) saopštila je da je episkop zvorničko-tuzlanski Vasilije (Kačavenda) zbog ozbiljnih zdravstvenih teškoća od Sinoda SPC zvanično zatražio da bude oslobođen aktivne službe, odnosno upravljanja eparhijom.

“Sinod je primio i načelno prihvatio ostavku vladike Vasilija, ali ga je ujedno umolio da, uprkos teškoćama, rukovodi životom Eparhije zvorničko-tuzlanske do redovnog zasijedanja Svetog arhijerejskog sabora u maju 2013. godine”, navodi se na sajtu Informativne službe SPC-a.

Dakako da je prije toga uslijedila depeša Sinoda u kojoj se traži smjena Kačavende. Elem, da bi se izbjegao „skandal“, isti se samopenzionisao.

Ali šta se krije iza odlaska u prijevremenu penziju jednog od najmoćnijih ljudi SPC-a?

Bratstvo po verskom oružju: Ratko Mladić i Vasilije Kačavenda, intimni

Photo: www.startbih.info

Vasilije Kačavenda osporavan je zbog svoje kontroverzne biografije, uloge u ratovima u bivšoj Jugoslaviji, veza sa tajnim službama, sumnjivog okruženja, ali najviše zbog luksuza u vladičanskom dvoru u Bijeljini. Mada, svi ovi razlozi mogu biti jako klimavi i problematični kada je Kačavenda u pitanju. Zašto? Pa zato što on tim i takvim načinom života živi 20 godina i do sada to nije bio neki pretjeran problem za SPC. Štaviše, Kačavenda je uživao (straho)poštovanje lokalnog življa. Pored toga, veliki broj vladika i episkopa vodi sličan život. Kad je pop bio bijeda, zapitaće se sa pravom mnogi.

Zaklela se zemlja raju…
Ima tu jedna mračna tajna, koja baš i nije više tajna, ali mračnjaštvo zasigurno jeste.

– Postao sam zatočenik i uvijek su me pratili. Dobio sam lažna dokumenta, ličnu kartu u BiH i bio sam prijavljen u Brčkom kod Slavka Maksimovića, sveštenika koji je optužen za pedofiliju. Čak mi je i pasoš bio u izradi. U Kačavendinom dvoru sam vidio samo užas. Igumani su podvodili mladiće koji su dovođeni i sve im je nuđeno, baš kao meni. Vidio sam prebijanje onih koji su pričali da je vladika pedofil i homoseksualac. Dolazili su i razni biznismeni, pravljene su terevenke i pijanke u toku posta. Dovođeni su dječaci bez roditelja, iz siromašnih porodica, i nijedan nije smio biti stariji od 11 godina.

Ovo je samo dio potresnog svjedočenja Bojana Jovanovića iz Beograda, bivšeg đakona Vasilija Kačavende.

Taj isti Bojan Jovanović tvrdi da je mladi bogoslov Milić Blažanović ubijen zato što nije htio da spava da vladikom Kačavendom.

– Taj mladić je zbog toga poslan u kažnjenički manastir Papraća kod Šekovića. Bolje uslove za život imali su logoraši nego oni koji su tamo. Po zvaničnoj verziji, Milić se raznio bombom, ali to nije istina. On je bio dijete, bombu nije imao. Pitao sam Kačavendu za taj slučaj, a on mi je odgovorio da o tome neće da priča, da je Milić bio bolestan i da sa tim nema ništa – ispričao je Jovanović i otkrio da je sa jednim starijim sveštenikom našao dio tijela nesretnog Blažanovića i da su ga stavili u mali sanduk i tajno sahranili u manastirskoj porti, tokom noći.

Photo: Senad S.

Mir, mir, mir, niko nije kriv…
I šta je problem sa ovim Jovanovićevim iskazima? Postoje dvije stvari. Oni su objavljeni u tabloidima prije godinu i po dana. Dakle, neki anonimus, nazvaćemo ga tako, optužuje crkvenog velikodostojnika za pedofiliju, razvrat, seksualno zlostavljanje i naručeno ubistvo?!

Da živimo u bilo kojoj normalnoj državi, isti bi od strane vladike Kačavende bio tužen u roku od odmah, za najgnusnije laži i klevete. Ali, živimo gdje živimo. Živimo u zemlji gdje  Jovanovićeve riječi, imaju neku dozu istine. Jer, taj isti Bojan Jovanović je tužio Kačavendu, taj isti Jovanović se obratio i kabinetu tadašnjeg predsjednika Srbije Borisa Tadića. I desilo se jedno veliko NIŠTA. Osim par “dobronamjernih” upozorenja da bi mogao platiti svojom glavom u borbi za istinu, Jovanović nije dobio ništa. Pojednostavljeno, ovaj slučaj je marginalizovan, a Kačavenda je ostao na slobodi. Kakvoj slobodi, ostao je na čelu zvorničko-tuzlanske eparhije i, ironično, tamo će ostati sve do redovnog zasijedanja Svetog arhijerejskog sabora u maju 2013. godine. Treba li uopšte napominjati da Kačavenda ima znatna primanja, a da ga po penzionisanju čeka (blago)ugodna penzija.

Šta radi policija, šta radi sudstvo, šta radi tužilaštvo, na kraju krajeva, šta radi država Bosna i Hercegovina? Ne treba smetnuti sa uma da je Kačavenda državljanin BiH, a da su se sva zlodjela koja mu se stavljaju na teret zbila na teritoriji BiH. Država BiH, sa pripadajućim joj entitetom RS, radi jedno veliko NIŠTA. I poslije svih ovih optužnica, Kačavenda je dobio na hiljade rukoljuba od strane visokih političkih aktera otužne nam stvarnosti.

Zanimljivo je kako se prave čitavi temati i traktati u kojima se raspravlja šta da se radi sa vjerskim službenicima ukoliko zgriješe. Pa, šta da se radi zaboga? Da ih hapsimo i procesuiramo, jer, zvanično ne živimo niti u teokratskom Vatikanu, niti u kakvoj džamahiriji, pa da su gore narečeni iznad i izvan zakona. Busamo se zakonima koji su u skladu sa “najboljim evropskim normama”. Opisujemo, barem na papiru, BiH kao sekularnu državu, a nezvanično 80% življa sa vjerskim ocima kao perjanicama živi u srednjem vijeku! U po Evrope, u koju navodno hrlimo. Pišu se kolumne o nacionalnoj čistoći, izdaju se fatve i fatvice za sve i svakoga…

Photo: Senad S.

Samo kod nas se može desiti da je neko na slobodi, a optužen je za ubistvo, silovanje i pedofiliju.

I da se razumijemo, nije Kačavenda jedina crna ovca. Izgleda da postoji čitavo vrano stado. Banjalučkom vladiki Jefremu se pripisuje crkveni fundamentalizam, mileševski vladika Filaret u slobodno vrijeme se bavi progonom sveštenstva i rekorder je po broju sudskih prijava za bahato ponašanje od strane građana. Tu je i vladika šabački Lavrentije, koji je poslije afere „Crna reka” primio u svoju eparhiju sveštenika Branislava Peranovića, optuženog za ubistvo Nebojše Zarupca. Opet, ironično, tog istog ubicu, Branislava Peranovića, prije tragedije, odlikovao je isti – vladika šabački.
Kamarilu razularenih velikodostojnika zatvara „čuveni“ Pahomije, koji je bio optužen za seksualno zlostavljanje četvorice maloljetnih dječaka, ali ga je Opštinski sud u Nišu 2006. godine oslobodio krivice zbog apsolutne zastarjelosti slučaja!?

Sve se čini da je u vjerskom kukolju teško naći nešto zdravog žita.

I poslije Vasilija – Kačavenda
Da se razumijemo, impotentnost države apsolutno odgovara, u ovom slučaju SPC-u. Tako da je taj isti Sinod SPC-a postao državotvorniji od same države. Jer, oni donose odluke o smjeni i penzionisanju episkopa i vladika koji su baš, baš zabrazdili. Država se kao engleski golman, poslije primljenog gola, češka po glavi i pogleda u sudiju, koga u ovom slučaju nema.

Zato, i poslije Kačavende, biće neki drugi Kačavenda. Neka druga estradno vjerska trurbofolk senzacija, od koje će živjeti tabloidi, nafotkavajući mu kičerajske dveri.

Ostaje pitanje – ko je kriv? Kako stvari stoje, niko, a svaka optužnica je tek izmaštana stvar. Na sramotu velikodostojnika i vjerujućeg puka.

I na kraju zašto to isto Međureligijsko vijeće, kad već uručuje Zahvalnicu Kačavendi, ne stane u njegovu odbranu? Koliko vidim, on je po njima, nevin čovjek. Treba tužiti sve one koji ga kleveću, zar ne?

Čudno je to kako članovi svih konfesija stoje na braniku nacionalizma, ali kad je nužno onda otvoreno “pokrivaju” jedni druge. Zapitajmo se, onako ljudski, šta je to i kojim gestom zaslužio episkop Kačavenda da dobije bilo kakvu zahvalnicu?

A, što se tiče “slučaja Kačavenda” jasno je kao dan-ili treba tužiti opskurnjake za klevetu ili Kačavendu pozvati na informativni razgovor.

(e Novine)