(Anti)islamolog u civilu

Iako je ideja o Velikoj Srbiji u ratu poražena, ona, nažalost, još uvijek živi u glavama svojih akademskih teoretičara koji pošto-poto pokušavaju da ovu fašističku, hegemonistićku i, nadasve, genocidnu ideju održe u životu i plasiraju u ovim tranzicionim mirnodopskim uslovima.

Da bi ta bezumna ideja mogla nesmetano da se razvija  neophodno je, prije svega, ratove iz devedesetih godina dvadesetog stoljeća što prije zaboraviti, a posebno na svaki način pokušati degradirati postojanje genocida nad Bošnjacima i minimizirati njegove posljedice. Iz tog razloga neophodno je usvajati nekakve deklaracije ili rezolucije koje će raznim retoričkim akrobacijama genocide relativizirati, te dželata i žrtvu staviti u istu ravan.

Međutim, poslije presude Međunarodnog suda pravde u Hagu, koji je jasno i nedvosmisleno utvrdio da je u Srebrenici počinjen genocid, poslije niza presuda generalima Vojske Republike Srpske koji su osuđeni zbog počinjenog zločina genocida, poslije odluke Evropskog parlamenta da se 11. juli proglasi danom sjećanja na genocide u cijeloj Evropskoj uniji, to je postalo nemoguće.
Iz tog ugla treba gledati na sve prisutniju nervozu bajate beogradske akademske elite koja je i glavni ideolog i inspirator genocida nad Bošnjacima i koja očigledno ne može da shvati, poslije 11 genocida koje su Bošnjaci preživjeli, da je i ubijanje Bošnjaka zločin.
Otrežnjenju fašizmom opijenih akademika sigurno bi doprinjelo preispitivanje njihove odgovornosti za počinjeni genocid po principu po kom je minister propagande Hitlerove Njemačke, Gebels, smatran jednim od najodgovornijih za zločine koje je Treći Rajh počinio.

Pored Majki Srebrenice u najveće borce da istina u Srebrenici obiđe svjetske meridijane svakako je njegova eminencija reisulema dr. Mustafa-ef. Cerić. Zato i ne treba da nas čudi što je njegova eminencija Reisulema stalna meta napada ideologa genocida, islamofoba i muslimanomrzaca, koji sve to rade po zadatku istih onih centara moći koji su projektovali i izvršili svih jedanaest genocida nad Bošnjacima, zaključno sa Srebrenicom. Posljednji u nizu napada na njegovu eminenciju Reisulemu je tekst u heftičniku „Pečat“ čiji je autor poznati (anti)islamolog i samozvani stručnjak za islam Darko Tanasković.

Gospodin Tanasković optužuje njegovu eminenciju Reisulemu za navodnu politizaciju Islamske zajednice. Da čak i površno poznaje islam Tanasković bi znao da je islam sveobuhvatna savršena vjera koja tretira sve oblasti života, pa se onda i podrazumijeva da i vjerski vrhovni autoritet muslimana daje svoje stavove i mišljenja o svim aktuelnim temama.

Vrlo je upadljiv žal Tanaskovića za vremenima kasa je Udba birala reisulemu i koja je određivala šta se smije, a šta ne raditi! Vrlo je simptomatično da Tanasković kao evidentno radoznao čovjek, ali i stručnjak za sve i svašta, nikada nije pisao o druženju pokojnog patrijarha Pavla sa zločincima i fašistima Karadžićem i Mladićem i da li i to tretira kao bavljenje politikom? Nikada, niti jednom rečenicom, Tanasković se nije bavio fenomenom vladika sa mašinkama, ili sveštenicima koji su blagosiljali Škorpione, JSO, Arkana, Legiju, kao i druge brojne fašističko-profiterske regimente.

Živo me zanima i interesuje da li to Tanasković smatra bavljenje politikom politizacijom vjere i crkve ili društveno korisnim radom i legitimnom borbom za krst časni.

Da Tanaskovićeva analitika nije daleko odmakla od obične palanačke malicioznosti govori i dio teksta u kome se bavi izgledom modela cipela koje je njegova eminencija poklonila u akciji Srebreničkih majki “Stub srama”, kao i netačne konstatacije da mali broj bošnjačkih autoriteta zna engleski jezik. Tanaskovića žulja i nesporni Reisulemin ugled i uticaj, kako na Istoku tako i na Zapadu, kao i njegova profilacija u vodeći autoritet evropskih muslimana. Smeta mu i Glavni muftija, jer, kao reče Tanasković, sa Reisulemom čini strašan političko-vjerski tandem. Zna Tanasković da to znaju i Bošnjaci sa Mašrika na Magrib i zato daju bezrezervnu podršku i jednom i drugom vjerskom autoritetu. Smeta mu Deklaracija evropskih muslimana koja na najbolji mogući način definiše pacifistički stav islama i osudu svih zločina i terorizma, ma ko ga činio, jer niko od poglavara naroda koji je preživio genocid nije pozvaniji da o tome govori. Naravno da to smeta salonskim četnicima koji se upiru do besvijesti da dokažu šizofrenu ideju o povezanosti bosanskih muslimana sa svim zločincima i teroristima svijeta, a sa jasnim ciljem da genocid u Bosni koji su počinili predstave kao nekakvu borbu protiv navodnog  muslimanskog terorizma.

Ne bih želio da neko pomisli da bježimo od suda javnosti i komentarisanja postupaka, kako njegove eminencije hadži Reisuleme, tako i svih struktura Islamske zajednice, ali samo na način koji je adekvatan i primjeren, a ne na način da se koriste  brdsko-planinske formulacije koje više odgovaraju sadržaju nekog tabloida, a ne časopisa koji bar pretenduje da bude ozbiljan.

Sasvim su i razumljive simpatije koje Tanasković pokazuje prema Sulejmanu Tihiću, čovjeku koji je sinonim za nesposobnost (unistio najjaču stranku u BIH – SDA), ali i izdaju nacionalnih interesa Bošnjaka od prutskog procesa, preko slučaja Dobrovoljačka do odnosa prema genocidu u Srebrenici.

Da li će intelektualno-fašistički krugovi u Srbiji napokon shvatiti da se ideja Velike Srbije mora zaboraviti jer je genocidna, mora se pod hitno usvojiti zakon po kom će svako negiranje genocida povlačiti krivičnu odgovornost, ali i podići optužnice protiv svih onih koji su svojim pisanjem, ali i govorima ideološki i psiholočki pripremali genocid. Jedino tako će samozvana intelektualna elita iz Knez Mihajlove, antiislamolozi i vašarski analitičari shvatiti da su se vremena promijenila, da se mora paziti šta se piše, ali crta i montira, jer je bolje biti mali koji raste nego veliki koji pada!

A što se tiče raznih “figurica” i društvenih igara o kojima piše Tanasković, neka ne brine mnogo brigu jer narod koji je preživio jedanaest genocida i stotinu godina neprestane diskriminacije zna da igra igru, a “figurice” su već u kućici zelenoj sigurnije, jace i za igru raspoloženije nego ikad. To bi bilo dobro da shvati i on, ali i današnji veliki vožd jer u protivnom može se raspasti i igra i prostor za igru.

Autor: Samir Tandir

Izvor: Glas-Islama.info