Proizvodi svjetskih marki na našim rafovima samo su izgledom i često cijenom nalik onima u Evropi. Nadležni kažu da to što u EU zovu prevarom – kod nas ne mogu da spriječe.
Poznate marke čokolada koje se prodaju na našem tržištu često imaju manje kakaoa nego u zemljama zapadne Evrope, začini sadrže više soli nego povrća, deterdženti lošije peru, kremovi imaju manje mlijeka i lješnika, a u proizvode od meda stavlja se kukuruzni sirup. S druge strane, ovi proizvodi se na isti način reklamiraju kod nas kao i u zemljama u kojima su znatno kvalitetniji, ista im je ambalaža. Štaviše, ni cijene se ne razlikuju, čak su kod nas često i više. Roba lošijeg kvaliteta stiže uglavnom iz Rumunije, Bugarske, Mađarske, Poljske, gdje velike svjetske kompanije imaju razvijenu proizvodnju, namjenjenu za stanovništvo ovog djela Evrope.
Upozorenja domaćih i evropskih udruženja potrošača da je kvalitet proizvoda istog brenda lošiji za nerazvijene zemlje Evrope – proizvođači pravdaju „različitim potrebama“ i „ukusom lokalnog stanovništva“. O ovoj temi trenutno raspravlja i Evropski parlament, obzirom da su očigledne razlike između kvaliteta roba istih marki koje se prodaju u „starim“ i „novim“ članicama EU. Kako bi se ovoj vrsti obmane stalo na put, u Evropskom parlamentu pokrenuta je inicijativa da se ta praksa proglasi prevarom. Naime, za razliku od SAD-a, EU nema opšteprihvaćenu definiciju prevare s hranom, jedino regulativa 178/2002 propisuje kako je zabranjeno „obmanjivati potrošače“.
Građani nerazvijenih zemalja često nisu ni svjesni da, dok daju novac za poznato ime koje garantuje kvalitet, u stvari dobijaju – prosjek. Stručnjaci objašnjavaju da je potpuno legitimno i ekonomski opravdano da isti proizvođač za različita tržišta kreira različit kvalitet, sve dok su na deklaraciji proizvoda navedeni svi sastojci u tačnim mjerama i dok se kvalitet uklapa u ne previše zahtjevne srpske pravilnike.
– Problem je u tome što su građani spremni da za kvalitet daju i više novca, a ako dobiju proizvod osrednjeg kvaliteta, to je čista obmana kupaca jer iz deklaracije oni mogu da vide šta se sve nalazi u proizvodu, ali ne i da li je to bolje ili lošije nego u ostatku Evrope. Dok sastav proizvoda nije u neskladu s domaćim propisima, država ne može ovakve proizvode da protjera s tržišta, niti da kazni proizvođače – objašnjava Petar Bogosavljević iz Pokreta potrošača.
Skupo
Da bi se u Srbiji kontrolisao kvalitet određenog uvoznog proizvoda potrebno je između 2.000 i 2.500 evra. Nije problem samo novac, već i nedostatak volje institucija, tvrdi Goran Papović iz Nacionalne organizacije potrošača Srbije.
Izvor: blic.rs
“ARIEL” najskuplji, ime za kvalitet i najskuplji. A sada operem sa njim ves on kao da je oprat sa onim trecerazrednim. Sumnjala sam ja i u rad moje masine, ali sve druge zene su isto konstatovale.
Kod nas vise ni ona “sto je skupo to je dobro” nema smisla.