Šta nam to Beograd kuha

“Ne boj se protivnika, oni te mogu samo ubiti; ne boj se prijatelja, oni te mogu samo izdati; boj se ravnodušnih jer će oni omogućiti ubicama i izdajnicima da lagodno žive“, izjavio je jedan od preživjelih logoraša Aušvica.

Poslije usvajanja Deklaracije o zločinu u Srebrenici, koja ne sadrži riječ genocid, na platou ispred zgrade Skupštine Srbije osvanuo je grafit „Ta teška strana riječ genocid“, čiji su autori grupa mladih aktivista nevladinih organizacija. Hitnom reakcijom „nadežnih službi“ grafit je vrlo brzo uklonjen, a autori uhapšeni. Naravno da nas ovo ne bi čudilo da isti taj Beograd nije preplavljen grafitima koji veličaju genocid, kao i same egzekutore genocida čije autore „začudo“ niko ne hapsi i koje niko decenijama nema namjeru da ukloni.

Da se, nažalost, u Srbiji još uvijek po pitanju odnosa prema politici vođenoj 90-ih godina, a koja je za posljedicu imala više ratova, na stotine zločina počinjenih nad nesrbima, pa čak i genocid nad Bošnjacima, nije ništa promijenilo i da aktuelnu političku garnituru iz Beograda možemo isključivo posmatrati kao više nijansi sive boje, najbolje govori način na koji je vođena rasprava u Parlamentu Srbije, a koja je prethodila usvajanju Deklaracije o Srebrenici.

Uprkos presudi Međunarodnog suda pravde u Hagu da je u Srebrenici počinjen genocid i da Republika Srbija nije učinila ništa da se on spriječi, uprkos presudi generalu vojske Republike Srpske Radislavu Krstiću koji je osuđen zbog počinjenog genocida, uprkos nalazima Komisije Vlade Republike Srpske iz 2004. godine koja je jasno i nedvosmisleno u svom izvještaju zaključila da je u Srebrenici počinjen genocid (etnički sastav komisije je bio: petoro Srba, jedan Bošnjak i jedan Britanac), uprkos brojnim presretnutim razgovorima oficira vojske Jugoslavije i vojske Republike Srpske koji nedvosmisleno ukazuju na postojanje namjere, uprkos priznanju samih egzekutora (Dragan Obrenović, Dražen Erdemović) i na koncu uprkos hiljadama ekshumiranih i neekshumiranih masovnih grobnica i nepreglednom mezarju u Potočarima, neko se usuđuje da negira postojanje genocida!

Koliko je demokratsko društvo i sistem u Srbiji u krizi može se vidjeti čak i iz površne analize pojedinaca i institucija koje su se protivile donošenju krnje deklaracije. Shvatit ćemo da su to, u manjoj ili većoj mjeri, ličnosti institucije koje su više ili manje učestvovale u kreiranju atmosfere koja je prethodila ratovima 90-ih i genocidu.

Tu prvenstveno mislimo na SANU i akademika Dobricu Ćosića, jednog od idejnih kreatora Memoranduma Akademije iz 80-ih godina 20. stoljeća, koji je, između ostalog, imao za cilj da propagandom i lažima mobiliše umno i fizički srpsko stanovništvo za planirane nadolazeće ratove čiji je krajnji cilj bio etnički čista „Velika Srbija“ sa granicama na Zapadu u liniji Karlobag-Ogulin-Karlovac-Virovitica. Od političkih predstavnika koji su se svojom ratno-huškačkom retorikom i opravdavanjem genocida isticali tog dana u Skupštini (utorak 30.03.2010.) jesu poslanici stranke Koštunice dr. Vojislava, današnjeg „vožda“ i nosioca ideje „Velike Srbije“ i donedavnog koalicionog partnera Sulejmana Ugljanina, kao i poslanici partija četničkih vojvoda Vojislava Šešelja i Tomislava Nikolića, te poslanici Arkanovog kuma Palme Markovića. Jasno je još i na prvo čitanje da su ovo poznati likovi u staroj priči i koji su u većoj ili manjoj mjeri mirisali barut 90-ih godina, ako ne u Srebrenici, onda u Bosni i Hrvatskoj sigurno da.

E, takvi i njima slični i dan-danas nam kroje sudbinu. To svakako mora biti razlog više da se u Srbiji konačno sprovede lustracija i denacifikacija političke, kulturne i javne scene koja bi sa posljedicu, između ostalog, imala zabranu političkih partija koje su aktivno učestvovale u pravljenju klime za izvršenje genocida i koje danas javno negiraju genocid.

Poseban dio priče svakako su stranke koje su glasale za usvajanje Deklaracije koja je napisana tako da se, kao skoro i sve u Srbiji, može tumačiti na najmanje dva načina. Jedan je, naravno, predviđen za Evropu i svijet, pod čijim se pritiskom i usvojila ova deklaracija, a drugi je za dnevno-političku scenu Repubilke Srbije. Nedostatak ljudske, ali i političke hrabrosti za suočavanje sa istinom još jedan je dokaz manjka demokratskog kapaciteta aktuelne Vlade koja izostanak pravne kvalifikacije zločina u tekstu Deklaracije, tj. riječi genocid, pokušava manirom Miloševića demagoškim akrobacijama nadomjestiti!

Istorijsko suočavanje sa prošlošću Srpskog parlamenta, kako su neki mediji nazvali usvajanje Deklaracije, ne bi bilo da podršku nisu dali poslanici iz partija srpskih ministara Sulejmana Ugljanina i Rasima Ljajića. Činjenicu da su glasali za Deklaraciju koja ne sadrži riječ genocid treba gledati isključivo kao vrhunac licemjerne, poltronske i izdajničke politike koju vode, a kojoj nije sveto ništa, pa ni na hiljade mezara u Potočarima i na desetine hiljada jetima i ucviljenih srebreničkih majki, kojima nije sveta ni beba Kurspahić (oslovljavamo je sa beba jer je ubijena prije nego što su joj roditelji dali ime, najmlađa žrtva koja u trenutku kada je ubijena bila je stara samo 48 sati).

Zato što svako krivično djelo ima svoj naziv, a ime najtežeg krivičnog dijela je genocid, mi Deklaraciju ne prihvatamo. Samo jasno i nedvosmisleno priznanje genocida može biti prvi korak ka normalizaciji odnosa zvaničnog Beograda i Bošnjaka, sve drugo je „slatka priča“, floskule i demagoške akrobacije koje smo slušali poslije svih 11 genocida koje smo preživjeli i koje su uvijek imale za cilj da nas uspavaju do nekog novog klanja i možda, kako je to u „Načertanijama“ davno planirano, našeg konačnog istrebljenja.

Autor: Samir Tandir

Izvor: Gglas-Islama.info