Luksemburg – Wiltz je opština sa gradskim statusom u severozapadnom Luksemburgu, u njemu živi značajan broj Bošnjaka. Zahvaljujući zalaganju Bošnjaka gradska uprava Wiltza je postavila na elektonskim info panoima poruku ”Don't forget Srebrenica”.
(Saff)
Sandžak PRESS pratite putem Facebook | Twitter | Android| iPhone
Stavovi iznešeni u ovom tekstu su autorovi i moguće je da isti ne predstavljaju stavove naše redakcije.
Komentari su vlastita mišljenja autora i redakcija zadržava pravo brisanja vulgarnih i uvredljivih komentara.
Luksemburzani vrlo malo znaju za Srebrenicu.
Panoi su placeni unapred, za novac bi uradili sve a sto nebi i za nas.
Za uzvrat mi cemo i dalje da im trujemo decu praskom i travom. Cisto da im se zahvalimo.
Evropa , vasa Evropa
Kako to smrdljivo zvuci
Hamzo , Zalupati istoricar ,
Zahvali Evropi sto smo vas samo drzali u opsadi .
Vi ste im trebali zbog Iraka .
Malo prosiri Zalupata sagledavanja tvoje propasti kao coveka .
Ti si jedini koji nikad nece imati nezavisnost .
Bar da ti je neko bio partizan , ali ne , vec samo zalupati mali musliman
A zasto ovaj PORTAL ne prenese INTERWYU REISA KAVAZOVICA kada su ga svi ostali portali prenijeli?
Opsada Sarajeva bila je jedna od najdužih opsada u povijesti modernog ratovanja i najduža opsada jednog glavnog grada ikada.Trajala je 44 mjeseci, od 5. travnja 1992.do 29. veljače 1996. godine,što je tri puta duže od opsade Staljingrada, a u prosjeku je 329 projektila ispaljivano na grad dnevno. Sveukupno je ispaljeno oko 50.000 tona topničkih projektila na grad.Tijekom opsade, grad je bio gotovo potpuno odsječen od ostatka države te je nastala nestašica hrane, električne struje, plina, lijekova i vode, tako da su Sarajlije znale ići do rijeke Miljacka radi napajanja, gdje su često bili izloženi vatri snajpera.Opsada u Sarajevu je uzrokovala 14.011 žrtava, od čega je 7.808 ljudi preminulo 1992. a 3.392 1993. godine, čime je to najveće stratište rata po ljudskim gubicima. Doktori glavne bolnice u gradu su javili da su primali pet do petnaest ranjenih žrtava snajpera dnevno.
Pokolj u Doboju odnosi se na niz ubojstava i ratnih zločina koje su počinili JNA i srpska paravojska, poglavito “Martićevci” i Beli orlovi, u okolici i u samom Doboju od travnja do jeseni 1992 tijekom rata u Bosni i Hercegovini. Vrhovni sud Düsseldorfa je u presudi protiv Nikole Jorgića 1997. zaključio da su ti zločini su bili čin genocida.Prema presudi vrhovnog suda Düsseldorfa, od travnja do jeseni 1992. su JNA i srpske paravojske krenuli u koordiniranu akciju etničkog čišćenja područja Doboja. Elementarni temelji egzistencije Bošnjaka i Hrvata su uništeni silom u tom području: sredstva su bila uništavanje kuća, kulturnih i religioznih građevina i cijelih sela i gradskih četvrti, masovna ubojstva, pljačkanje, ucjene i od vlasti toleriran teror paravojnih postrojbi.Uhićeni muškarci su nezakonito odvedeni u sabrine logore u kojima su vladali neljudski uvjeti, a morali su vršiti prisilni rad i trpiti maltretiranja stražara.
Pokolj u Bijeljini odnosi se na događaje 1. travnja 1992. kada su srpske paravojne postrojbe predvođene Arkanom upale u Bijeljinu i nasilno preuzele vlast u tom gradu.Iako je već tada trajao nasilni raspad SFRJ, još nije bilo rata u samoj Bosni i Hercegovini, tako da su mještani Bijeljine ostali potpuno iznenađeni vojnom akcijom u gradu te su je dočekali potpuno nespremno. Smatra se da je tim činom započeo rat u Bosni i Hercegovini. Tijekom tog preuzimanja, najmanje 48 civila je ubijeno,a leševi su danima ostavljeni ležati po ulicama.Teror se međutim nastavio i sljedećih mjeseci u obliku pljačkanja, silovanja,[5] ubojstava i protjerivanja Bošnjaka. Vrhunac se dogodio u rujnu, kada je Srpska demokratska stranka (BiH) odlučila potpuno istjerati sve preostale Bošnjake. Sastavljen je spisak ne-Srba, a Beli orlovi i Srpska dobrovoljačka garda su potom izvršili ubojstva građana i bacali ih u Drinu. Lokalne džamije su uništene.
Tada se tijela ubijenih uklanjaju a u grad dolazi visoka delegacija bosansko-hercegovačkih vlasti, predvođena Biljanom Plavšić, i proglašava “oslobođenje Bijeljine” koju pripajaju Republici Srpskoj.TV Novi Sad objavio je svojedobno prilog o događaju u kojem okrivljuje “muslimanske ekstremiste” za ubojstva ljudi a srpske vojnike kao osobe koje uvodi red i mir.
Fotograf Ron Haviv pozvan je osobno od Arkana radi snimanja fotografija “oslobađanja Bijeljine”, zapravo ubojstava ljudi, među njima prizor srpskog vojnika netom prije nogom udara ranjenu bošnjačku ženu na tlu te čovjeka koji moli za život minutama prije nego su ga vojnici bacili sa četvrtog kata kroz prozor zgrade. Kada je Haviv uspio pobjeći u inozemstvo i objaviti slike, Arkan je izdao nagradu za njegovu glavu.
Procjenjuje se da je oko 10.000 Bošnjaka protjerano iz općine Bijeljina, od toga 3.000 u rujnu 1994.Prema iskazima prognanih, uniformirani ljudi su im pokucali u ponoć i obavijestili ih da moraju napustiti svoje kuće za pet minuta, a prije odlaska su ih često opljačkali.
Za ratni zločin u Zvorniku, po optužnici koju je Tužilaštvo za ratne zločine Srbije podiglo 12. avgusta 2005. godine, za krivično delo ratnog zločina protiv civilnog stanovništva u Zvorniku optuženi su ratni predsjednik opštine Zvornik Branko Grujić, komandant TO Zvornik Marko Pavlović čije pravo ime je Branko Popović iz Sombora, te pripadnici paravojne formacije “Žute ose” Duško Vučković zvani Repić iz Umke, Dragan Slavković iz Kraljeva, Siniša Filipović iz Rume, Ivan Korać i Dragutin Dragićević.
Oni se terete da su od početka maja do polovine jula 1992. u opštini Zvornik prisilno preselili muslimanske civile iz sela Kozluk i Skočić u Mađarsku i ubili najmanje 19 civila u Domu kulture u Čelopeku i na poljoprivrednom dobru Ekonomija i u mestu Ciglana.
Za prisilno preseljenje 1.822 muslimanskih civila u Mađarsku optuženi su Grujić, tadašnji predsednik opštine Zvornik, i Popović, tada komandant Štaba Teritorijalne odbrane u Zvorniku. Za ubistva muslimanskih civila u Čelopeku, na Ekonomiji i Ciglani, pored Grujića i Popovića, optuženi su pripadnici jedinice “Žuta osa”, u sastavu TO Zvornik, a to su Vučković, Slavković, Korać, Filipović i Dragićević. Prema optužnici, u Domu kulture bila su zatvorena 163 civila muslimanske nacionalnosti koje su pripadnici jedinice “Žute ose” zlostavljali. Nekima su urezivali krstove noževima na čelo, neke su sakatili ili su ih primoravali da se međusobno biju uz obećanje da će pobedniku poštedeti život. Ni to nije bilo dovoljno. U jednom trenutku, izveli su očeve i sinove na binu Doma kulture, naterali ih da se skinu i primorali ih na protivprirodni blud.
Ovaj zločin se, sudeći prema svireposti, svrstava među najgore zločine počinjene tokom ratova na prostoru bivše Jugoslavije.
“Velika sramota je što se optuženi terete za samo jedan mali dio od onoga što su uistinu počinili u Zvorniku. Deportovana je kompletna opština Zvornik. Što se tiče bošnjačke populacije, tu je bilo predviđeno etničko čišćenje. Pobijeno je oko 1.300 ljudi, oko 460 ljudi je stradalo kasnije u Srebrenici, gdje su našli utočište 1992. godine. Dakle, što se tiče Zvornika, oko 1.700 ljudi je stradalo”, kaže predsjednik Udruženja nestalih i ubijenih Bošnjaka Zvornika Ahmet Grahić, komentarišući optužnicu.
On smatra da bi optužnica u slučaju Zvornik trebalo da obuhvati i događaje u Bijelom Potoku, Kamenici i Karakaju. “U to vrijeme nije bila formirana nikakva vojna jedinica, i ubijeni su mahom bili civili koji su u okruženju držani po mjesec – dva, i na kraju je izvršena njihova deportacija, odvajanje i ubistva. Od ukupnog broja stradalih 20 do 30 odsto su djeca”, kaže Grahić.
Bijeli potok
Najveća tragedija dogodila se u Bijelom potoku.
“U Bijeli potok su 1. juna dovedeni Bošnjaci iz sedam zvorničkih mjesnih zajednica. Kada su iz Bijelog potoka deportovani muškarci, istog dana su deportovani i članovi njihovih porodica, ali ne odmah prema Mađarskoj nego prema Tuzli do sela Memića. Deportacija koja je išla preko Srbije i Mađarske dogodila se tek nakon 27 dana”, pojašnjava Grahić.
“Potrpani su u kamione, muškarce su odvojili od žena, roditelje od djece. Svi oni koji su bili sposobni za vojsku pohvatani su i odvedeni u srednjoškolski Centar u Karakaju. Autobusima “Drina transa ” iz Zvornika prevezeni su do Pilice, odakle su vraćani u Karakaj, u nekakvu staru klaonicu prema Drini, gdje su ubijeni. To su poslednje informacije o tom maskru kojim se optužnica ne bavi”, kaže Grahić.
Ističe da porodice poginulih i nestalih traže i da se slikovito prikaže deportacija zvorničkih Bošnjaka u Klisu 31. maja 1992. godine, a potom u Bijeli potok, gdje su ih čekali kamioni za prevoz rude.
Navodi da bi se na optužnici morala naći imena svih ključnih ljudi opštine Zvornik koji su tom periodu vodili vlast i politiku.
“Mnogo više ljudi bi trebalo da odgovara za zločine koji su se desili u Zvorniku. Odgovorni se moraju naći pred licem pravde, jer nas niko ne može ubjediti da ključni ljudi opštine Zvornik i Kriznog štaba nisu znali za kompletan proces protjerivanja i pogubljenja”, kaže Grahić.
Najavljuje da će predstavnici Udruženja, iako ne sumnjaju u fer sudski proces, budno pratiti šta se dešava i da će, ukoliko uvide nepravilnosti u toku suđenja, svoja prava tražiti kod viših međunarodnih instanci.
Hakija Smailović, sekretar Udruženja porodica zarobljenih i nestalih lica opštine Zvornik takođe ističe da je mnogo više ljudi odgovorno za zločin u Zvorniku od broja onih kojima se danas sudi u Beogradu.
On kaže da je Kantonalno tužilaštvo Tuzla dostavilo detalje u vezi sa nekim od počinjenih zločina u Zvorniku, ali mu nije poznato da li se radi konkretno o slučajevima u Bijelom potoku, Kamenici, i Karakaju.
Međutim, njegova verzija o zločinu u Bijelom potoku razlikuje se od Grahićeve, jer on tvrdi da su muškarci koji su od porodica odvojeni u Bijelom potoku strijeljani u Pilici, a ne kod stare klaonice na Drini.
Navodi da je iz grobnica koje su do sada otkrivene ekshumirano 601 tijelo, od kojih je 300 identifikovano.
“Ove idetifikacije dovoljno govore o obimu zločina koji je učinjen. To su argumenti i dokazi koji svjedoče o svim dešavanjima u Zvorniku. Kantonalno tužilaštvo Tuzla radilo je na prikupljanju podataka i svjedoka. Činimo sve što možemo da se što više svjedoka obrati Kantonalnom tužilaštvu kako bi dali izjave za proširenje optužnice”, kaže Smailović.
I dok predstavnici bošnjačkih udruženja ne kriju nezadovoljstvo optužnicom i traže njeno proširenje, srpska politička javnost, kao i nevladine organizacije i udruženja u RS ne bave se ovim pitanjem na taj način.
7. aprila 1992. godine počelo je političko i vojno preuzimanje općine Foča, prvim vojnim akcijama u gradu. Srpske snage, uz podršku artiljerije i teškog naoružanja, počele su zauzimati dio po dio Foče. Zauzimanje Foče završeno je 16. ili 17. aprila 1992. Okolna sela su bila pod opsadom do sredine jula 1992.
Od početka aprila do sredine jula 1992. srpske snage su sprovodile opširan napad usmjeren protiv bošnjačkih civila u području općina Foča, Gacko i Kalinovik. Prije samog napada, bošnjački civili su izbačeni sa posla, plate su im uskraćene, a potom im je uskraćena mogućnost slobodnog kretanja. Nakon što su okolna sela i grad Foča dopali u ruke srpskih snaga: vojske, policije, paravojnih formacija, a ponekad i samih Srba seljaka, primjenjivan je uvijek isti šablon: Kuće Bošnjaka su sistematski pretresane, pljačkane i spaljivane, a građani su hapšeni ili sakupljani na jednom mjestu, a ponekad tokom samog procesa, premlaćivani ili ubijani. Muškarci i žene su odvajani, a većina ih je zatvorena u KP dom u Foči. Žene su odvođene na razne lokacije zatočenja gdje su živjele u nepodnošljivim higijenskim uvjetima, a u tim centrima su zlostavljane na mnoge načine, dok ih je većina sistematski silovana. Srpski vojnici ili policajci su dolazili u zatočeničke centre, odabirali jednu ili više žena, izvodili ih i silovali. Neke od njih su odvođene u privatne apartmane i kuće gdje su silovane, a morale su također kuhati, čistiti i služiti rezidente, koji su bili srpski vojnici. Tokom pomenutog napada na bošnjačke civile, ogroman broj žena i djevojčica je silovan. Svi tragovi postojanja i kulturno naslijeđe muslimana Bošnjaka je zbrisano iz područja zahvaćenih napadom srpskih snaga. Skoro ni jedan Bošnjak nije ostao u Foči. Sve džamije su srušene.
Pokolj u Višegradu bio je ratni zločin kojeg su počinile srpske paravojne postrojbe na početku rata u Bosni i Hercegovini u proljeće 1992. kada je započeo cijeli niz etničkog čišćenja i masovnih ubojstava bošnjačkih civila u Višegradu.
Prema procjenama, protjerano je oko 14.000 Bošnjaka, a Istraživačko dokumentacijski centar (IDC) registrirao je 1.760 žrtava zločina u Višegradu, od čega 100-tinjak djece, čime je to jedan od deset najvećih pojedinačnih pokolja rata. Međunarodni sud za ratne zločine počinjene na području bivše Jugoslavije (ICTY) navodi da je Višegrad bio podvrgnut “jednoj od najnemilosrdnijih kampanja etničkog čišćenja.Višegrad je 1991. imao oko 25.000 stanovnika, od kojih su 63 % bili Bošnjaci a 33 % Srbi
Bolje je rijeci masakr, pravilnije realno.
Масакар ратних злотвора и крволока. Али онда би могли муву да повуку за реп, а себе за нос, док нарикањем и ваљањем по поду, разним комедијашким изведбама, изигравају „ жртве геноцида“ . Од тога нема леба, а понадали су се да ће извући неке паре на лажима и манипулацијама.
Srbi propali narod nema vise Sfrj da pljackate sve republike da iskoristite jna za srbske bolesne ciljeve da poubijate goloruki narod sa oruzjem za koji je kupio. Nema sad srbija ima 4 pokvarena tenka 3 pokvarena helikoptera jedan avion pokvaren I jedan camac za poplave probusen viste sad naj nejaci Ali sta vas briga opet ce se Hasim Taci smilovati vas svrbe ce branit Vojska Velike Albanije I nexavisnog Sandzaka
Romanija@ opet laž svijet zna da je u Srebrenici bio GENOCID i hvala pšarlamentu Luksemburga na usvajanju rezolucije o GENOCIDU. Vaša laž le samo vaša istina.
-„Mi lažemo da bismo obmanuli sebe, da utješimo drugoga; lažemo iz samilosti, lažemo iz stida, da ohrabrimo, da sakrijemo svoju bedu, lažemo zbog poštenja. Lažemo zbog slobode. Laž je vid srpskog patriotizma i potvrda naše urođene inteligencije. Lažemo stvaralački, maštovito, inventivno.“
-„Laž je srpski državni interes.“
-„Laž je u samom biću Srbina“.
-„U ovoj zemlji svaka laž na kraju postaje istina.“
-„Srbe je toliko puta u istoriji spašavala laž…“