Kurir i Nedžad Latić u istom danu protiv akdemika Zukorlića – Ko je zapravo „srpski svet“

Piše: dr. Jahja Fehratović

Srbijanski dnevni list „Kurir“ i bosanskohercegovački portal „The Bosnia Times“ Nedžada Latića sinhronizirano ili ne, u istome danu, iz dva vrlo opasna, planski konstruirana i zlonamjerna ugla tretiraju posljedna događanja u Sandžaku, targetirajući i etiketirajući akademika Zukorlića kao najveću opasnost kako za Srbiju tako i za Bosnu i Hercegovinu, što jasno ukazuje na to da su poručeni iz iste kuhinje, s istim ciljem i namjerama da proizvodu stigmu na akademika Zukorlića, ideje koje zagovara i pokret koji predvodi jer narušava koncept njihvog nalogodavca.

Običnom čitaocu je dovoljno da paralelno iščita ova dva teksta kako bi uvidio o kakvoj mašineriji je riječ. Dok „Kurir“ akademiku Zukorliću od naslovne strane, preko opreme teksta do sadržine, imputira neistine, istrgnuti kontekst, laži i potvare da bi ga omrznuo srbijanskoj javnosti, poput toga da „hoće krv“, „zvecka oružjem“, „pozvao narod u Sandžaku da se naoruža“, „uzimanje pravde u svoje ruke“, „zapaljiva retorika“, „prijeteće poruke“, „secesionizam“, „prijetnje političarima’“, „prijetnje Dodiku“, „ekstremista“… dotle Latić još brutalnije pokušava da ga predstavi kao najvećeg neprijatelja i opasnost po bosanskohercegovačko društvo koristeći laži, potvore i etikete poput „Zukorlić zamjenjuje Amfilohija“, „Zukorlićeva vjerska indoktrinacija“, „njegovi sljedbenici su balkanske vehabije“, „Zukorlić je najpopularniji vođa vehabija“, „Zukorlić je naličje a Vučić lice Srbije“ „obojica imaju podršku UAE i međunarodnih faktora“, „ideolški radikalizam“, „Zukorlićev politički učitelj Vojislav Šešelj“, „Zukorlić ključni igrač za srpski svet“, „Zukorlić kidiše na crnogorski režim“, „ruši Fejzića“, „fantomska BANU“, „Zukorlić nepopularan u Sarajevu“, „poligamski život“, „Zukorlićevi mafijaško-vehabijski krugovi“…

Za razliku od drugih srbijanskih medija koji su opreznije prišli cjelokupnoj situaciji, Kurir je očigledno izabran da obavi ovaj prljavi posao i za račun nalogodavca pokuša iskvariti sliku o Zukorliću u srbijanskoj javnosti gdje je, uslijed petogodišnjeg prisustva u Parlamentu Republike Srbije, ista ta javnost po prvi puta mogla da se uvjeri u intelektualne, moralne, principijelne i druge kvalitete personalno akademika Zukorlića, s jedne strane, a sa druge strane i u snagu političke ideje pomirenja na Balkanu, politike „i-i“ umjesto „ili-ili“, odnosno zdravih partnerskih odnosa nasuprot poltronskih, kriminalnih i jeftinih nacional-populističkih realacija kojima je narod držan u zatočeništvu, mraku i besmislu prethodnih desetljeća.

Ova politika ozdravljenje društva očigledno ima svoje protivnike u kriminalno-mafijaškim krugovima koji imaju svoje poluge i u dijelovima sistema policije, sudstva i tužilaštva i koje su jake samo dok je narod u strahu, bijedi i siromaštvu. S toga je vjerovatan stvarni razlog nasrtaja na akademika Zukorlića, na koji se i Latić očituje, pored formlanog povoda i njegove konferencije za štampu nakon terorističkog napada na novinara Edina Hamdovića od strane SDP-a, veličanstveni „Sandžački biznis forum“ održan u Sjenici samo desetak sati nakon ovog kukavičijeg akta i ubistva u pokušaju, koji je okupio važne regionalne sudionike političkog i ekonomskog života iz Sandžaka, Srbije, Bosne i Hercegovine, Crne Gore, Evropske Unije, kao i više desetina biznismena koji vide šansu u sandžačkim potencijalima, što bi značilo i snažan zalet u ekonomskom uzdizanju ovog kraja, a samim time i manjoj zavisnosti stanovništva od lokalnih političkih moćnika, i manjeg uticaja mafije i kriminalaca.

Otkuda onda Latić kao poluga ovakve grupacije? Ko je čitao njegove knjige, sam može jednostavno zaključiti. Njegovo novinarsko uspeće kreće od procesa „Mladi muslimani“ i linija koje je tada uspostavio, kao posrednik, sa ideolozima i realizatorima „srpskog sveta“. U tim knjigama on, opisujući svoj „velikomučenički put“, na više mjesta govori o susretima sa Dobricom Ćosićem i drugim ideolozima velikosrpstva devedesetih godina, koje smatra zaslužnim, a sebe predstavlja kao heroja koji je to isposlovao, što su pripadnici procesa iz 1983. godine, na intervenciju srpskih intelektualca ranije pušteni na slobodu.

Njegova destruktivna uloga u kreiranju javnog mnijenja u ratu i poslije rata u BiH, kada se detaljno razloži, na svaki način govori u prilog tome da su linije ostvarene tada trajale u kontinuitetu, sa modificiranjima i prilagođavanjima situacijama, a na štetu Bošnjaka i dalje traju. Zato mu i smeta produktivno uvezivanje, jačanje ekonoskih veza i razmjene kapitala preko Sandžaka na korist i Sandžaka i Bosne i Hercegovine, i Srbije, i Crne Gore, a Boga mi i Evropske Unije. I to je već sada nezaustavljiv proces koji će se iz godine u godinu osnaživati i polučavati rezultate. I to se jasno vidi kako u Sjenici i Novome Pazaru, tako i u Beogradu, Podgorici i Sarajevu, i dobija podršku svih koji žele stabilnost i prosperitet ovog regiona.

Da, Sarajevo je kao prijestolnica svih Bošnjaka sve svjesnije tog procesa, i to smeta Latiću i njegovim nalogodavcima, zato on i okreće istinu kada kaže da Zukorlić nije popularan u Sarajevu. Suprotno od toga, Zukorliću, kada prohoda Čaršijom, treba bar sahat vremena da se iselami sa svima koji mu prilaze, žele se poselamiti sa njim, uslikati i izraziti podršku i divljenje. Zato se s pravom pitamo u kom to Sarajevu Latić živi? Ovom današnjem ili onom iz 1983. godine i njegovih sprega sa „srpskim svetom“?

BOŠNJACI U NOVOM „SRPSKOM SVETU“: Muftija Zukorlić svojim političkim „litijama“ zamjenjuje pokojnog vladiku Amfilohija…