Kalin: Da li je anti-turska i paranoja protiv Erdogana dostigla nivo ludila?

29. Marta 2017.

Turska – Neki evropski političari su toliko opsednuti našim referendumom da se ne libe da otvoreno podrzavaju one koji kazu “ne”.Dok optužuju da turski političari politiku Turske iznose u Evropu,oni sami staju u odbranu jedne od strana koje su u raspravi u Turskoj

25.marta u Švicarska je, u gradu Bernu, odobrila miting koji je otvoreno podržavao terör i time se priključila ekipi koja je protiv Turske. Na tom mitingu, pristalice terorističke organizacije PKK nisu samo podržale one koji su za “ne” na referendumu, već su u isto vrijeme transparentima vršili propagandu terora. Na jednom od tih transparenata je bila slika predsjednika Erdogana kome je u glavu uperen pištolj i na kome je pisalo “Ubijte Erdogana.” Od kada se u Evropi normalno prihvata poziv na atentat predsjednika neke države? Da li je anti-turska i paranoja protiv Erdogana dostigla nivo ludila?

Švıcarski zvaničnici su prvo o ovom mitingu rekli da je “mirovni protest”. Ali nakon poziva švicarskog ambasadora od strane turskih zvaničnika, Švicarska je pokrenula krivični postupak. Mi ćemo ovu temu, koliko god to bude moguće, pratiti. Ali ključni problem i dalje stoji na istom mjestu; prije svega kako Evropa u svojim granicama dozvoljava aktivnosti terorističkih grupa? Ko može priznati aktivnost jedne terorističke organizacije kao slobodu govora i slobodu okupljanja? Zar uperen pištolj u glavu jednog predsjednika koji je izabran od strane naroda nije prijetnja i za evropske vrijednosti?

Neki evropski političari su toliko opsednuti našim referendumom da se ne libe da otvoreno podrzavaju one koji kazu “ne”. Dok optužuju da turski političari politiku Turske iznose u Evropu, oni sami staju u odbranu jedne od strana koje su u raspravi u samoj Turskoj. Neki mediji u Evropi emituju pristrasne programe i programe pune predrasuda kako bi podržali “ne” na referendumu. Zašto? Da li je to zbog toga što zaista brinu o Turskoj ili iza toga postoji neki drugi razlog?

Kada bi Evropa zaista brinula o Turskoj, ona bi poslije neuspijelog pokušaja vojnog udara 15.jula zauzela odlučan i jasan stav, a također bu sada bila uz Tursku protiv onih terorista PKK i Gulenista(teroristička organizacija FETO) koji sada u većini evropskih gradova održavaju mitinge. Bila bi uz Tursku u borbi protiv terora i podržala bi je u tome putem saradnje. Umjesto da obučava i pomaže dostavljajući oružje sirijskoj produžnici PKK-a YPG-u, ona bi bila uz Tursku u operaciji “Štit Eufrata.”

İ još nešto, od početka pregovora 2005.godine do danas, učinili bi nešto otvaranjem novih poglavlja u cilju prihvatanja po pitanju odnosa Turske sa EU. I pored toga, nisu čak ni održali riječ koju su dali za finansijsku pomoć za sirijske izbjeglice, kao ni riječ za prihvatanje turskih državljana u Šengenski vizni režim. Ovdje je kritično pitanje to šta će postići Evropa ukoliko izgubi Tursku? Moguće je da neki popülisti kao i neke radikalne ljevičarske i rasističke grupe, isključujući Tursku postignu i neku minimalnu i kratkotrajnu korist, ali da li razmišljaju o posljedicama duge staze, koje će prozrokovati jedna ovakva politika u odnosima sa jakom članicom NATO-a, u regionalnoj stabilnosti kao i u integraciji i socijalnoj ravnoteži miliona Turaka koji žive u Evropi. Da li razmišljaju o tome kakvu poruku muslimanskom svijetu šalje jedna ovakva politika, ili da li ih je uopšte zanima išta o tome?

Nažalost, predsjednika Erdogana i Tursku vide kao izmišljenog neprijatelja i nekog člana “drugog reda”. Oni “turski problem” koriste kao izgovor kako bi pred ogledalom zakamuflirali svoje sopstvene probleme. Pokušavaju postići to da se bolje osjećaju ako “Turcima barbarima” zamaskiraju prave probleme poput neprijateljstva prema strancima, neravnopravnosti, nasilja u porodici, rasizma, polne neravnopravnosti, multi kulturalnosti i na kraju generalno slabljenje evropske svijesti.

Staviti Tursku u poziciju neprijatelja i “zemlje drugog reda” može kratkoročno za rasiste i radikalne ljevičare biti od koristi. Ali ovo ne može riješiti probleme u Evropi, niti iscrtati politički i moralni put za budućnost. Erdogana predstavljati šejtanom za Evropu može biti trenutno skretanje teme sa pravih, dubokih problema, međutim ne može biti ozbiljan i pametan pristup. To može samo produbiti osjećaj nepovjerenja koji truje odnose između Turske i Evrope, kao i između muslimanskih i zapadnih društava.

Ova putanja bi morala biti napuštena od strane glavnih evropskih političara koji brinu o budućnosti Evrope i njenom mjestu u svijetu. Odnos Evrope i Turske zasnovan na povjerenju, zajedničkoj dobiti, ravnopravnosti i poštovanju je i moguć i potreban. Između Turske i Evrope je neophodan odnos baziran na uzajamnom poštivanju, povjerenju i obostranim interesima, za to postoji dovoljno socijalnih, ekonomskih i političkih interesa za obje strane. Međutim, ne mogu reći da u Turskoj podržavaju demokratiju u dok u granicama Evrope teröriste, anti-turske grupe kao i pojedince, koriste kao oružje za napad na tu istu Tursku.