Sirijci ponovo na udaru „navodnih“ hemijskih napada
„U hitnoj službi smo zbrinuli određeni broj slučajeva koji su bili izloženi otrovnom gasu, sumnjamo da je u pitanju hlor. Neki od simptoma su mučnina, problemi s respiratornim organima“, navode doktori iz hitne službe.
Više od deset zračnih napada izvedeni su na prigradska naselja Damaska pod kontrolom pobunjenika.
Bojni otrov
Hlor se koristi kao bojni otrov koji parališe respiratorni sistem, iritaciju očiju, povraćanje i smrt. Najrasprostranjenije je hemijsko oružje u građanskom ratu u Siriji.
Od februara 2016. Sirijsko-američko udruženje ljekara dokumentovalo je 109 napada hlorom od početka rata 2011. HRW je objavio da je sirijska vlada koristila hlor protiv civila u naseljenim mjestima u najmanje osam navrata od 17. novembra i 13. decembra prošle godine.
U nadima je ubijeno najmanje devet osoba, uključujući četvoro djece, dok je najmanje 200 povrijeđeno.
Prema konvenciji za zabranu hemijskog oružja kojoj je sirija pristupila 2013., hlor je zabranjen
Izvor: Al Jazeera
Pogledajte vijest na izvornom sajtu:
Po opštoj ocjeni njegovih saboraca, Branko je i tokom borbi u Posavini bio hrabar i izdržljiv borac, čak ludo hrabar. Mišo K. kaže da je Branko “izazivao smrt”. Međutim, prema zarobljenim hrvatskim i muslimanskim vojnicima nije imao milosti. Misleći da sveti poginulog brata i na taj način, hladnokrvno je ubijao zarobljenike, a prethodno bi, kažu, svakom zarobljeniku rekao samo ovo: “‘Esi l’ ti ubjo moga brata?!” I tako, Vojska RSK i Vojska RS su probile koridor, Branko se istakao hrabrošću, ali i surovošću. Ostatak njegovog ratnog puta sam ispričao, a onda je, kao što sam rekao, i on došao u Srbiju. Živio je sa porodicom negde kod Beograda. Negde početkom proleća 1996. godine moja majka sretne ga kod zgrade “Lepe Brene”, preko puta pijace u Rumi. Ovo je pričala majka. Sretnuvši se i pozdravivši se, ona mu reče da joj je milo što ga vidi, a na njeno pitanje kako je, on odgovori: “Jo, sestro, ne pitaj me ništa… Ja već dva mjeseca ne spavam. Sad mi tek dolazi na oči sve ono zlo koje sam rad'jo…” Kasnije sam ga i ja video u Rumi nekoliko puta, jedno vreme je i živeo u Rumi. I fizički je bio propao, omršavio, na crnu kosu je bio navukao nekakvu plavu periku pa je tako išao ulicom… I danas ga svi njegovi saborci hvale kao hrabrog i snalažljivog borca, koji nije štedeo sebe, ali oni koji su bili u Posavini s njim ovome dodaju “nije štedio ni zarobljenike”.
U kasno proleće 1992. godine, kada je već uveliko plamtio rat i u Bosni, RSK i zapadni deo RS našli su se sasvim odsečeni od sveta. Zavladala je oskudica raznih prehrambenih i drugih proizvoda, lekova (tada su u banjalučkoj bolnici pomrle bebe zbog nestašice kiseonika) itd. Zbog skoro nepodnošljivog stanja donesena je odluka da Vojske RSK i RSK izvedu zajedničku operaciju proboja koridora u Posavini prema Brčkom. Zajednička operacija je počela negde u kasno proleće, a u redovima Vojske RSK bilo je mnogo i Kordunaša, od kojih sam neke i poznavao lično. Među Kordunašima je bio i moj dalji rođak Miloš M. iz Petrove Poljane. On je bio neki dalji brat mojoj majci, a bio je najmlađi od jedanaestoro dece u familiji (pet sinova i šest kćeri). U borbama u Posavini protiv hrvatsko-muslimanskih snaga u junu 1992. godine izgubili su živote on i još jedan njegov drug. Ja sam, sa sestrama i majkom, bio na njegovoj sahrani u Petrovoj Poljani. Mnoge žene su kasnije, da bi utešile njegovu majku, govorile joj “Imaš ih, hvala Bogu, još desetoro” na šta je ona uvek odgovarala “Ali mog Miloša nema više”. Nakon Miloševe pogibije, njegov najstariji brat Branko otišao je na ratište u Posavinu. Branko je inače posedovao veliku ličnu hrabrost. Bio je u kasarni “Logorište” u Karlovcu tokom opsade u jesen 1991. godine i učestvovao u proboju iz kasarne, a nakon borbi u Posavini 1992. godine sledeće godine je učestvovao u okršajima na dalmatinskom i ličkom ratištu. Tamo je (što se niko nije usudio) iz nekog dubokog bunara vadio, jednog po jednog, leševe članova jedne srpske porodice koju su pobile hrvatske snage pobacavši ih žive u taj bunar. Za vreme “Oluje”, tokom borbi za izvlačenje civila i vojske u Dvoru na Uni 8. avgusta 1995. godine, učestvovao je ceo dan u borbama, i kad je HV pristigla pomoć iz pravca Kostajnice, preobukao se u hrvatsku uniformu koju je skinuo sa jednog poginulog hrvatskog vojnika, izišao pred jedan hrvatski kamion, i kako je znao odlično govoriti “po zagrebački” (budući da je pre rata živeo u Zagrebu) zavarao ih je i naveo te su upali u zasedu naših boraca i neutralisani. Tako je omogućeno da se kolona naše vojske i civila (u kojoj sam bio i ja) i dalje povlači preko mosta na Uni u Republiku Srpsku. A on se među poslednjima pešice povukao preko mosta u ranu zoru 9. avgusta, kad su nove hrvatske snage već uveliko nadirale u Dvor. Pa ni to nije bio kraj. Jer kako je zet Miše P. bio zaostao u Dvoru i dok je došao do mosta, a tamo već stigli hrvatski vojnici, to se on (Mišin zet) spusti u vrbake pored Une i po mraku zapliva prema obali RS. Hrvatski vojnici ga opaze i počnu ga gađati iz pušaka. Na to se Branko i još nekoliko naših povrate iz Novog natrag na most i otvore vatru po Hrvatima, pokrivajući Mišinog zeta, i tako su se puškarali sve dok Mišin zet nije preplivao Unu i izbio na obalu RS, a onda se i Branko i njegovi drugovi opet vrate u Novi, i ovo je posljednji okršaj, nešto posle ponoći 9. avgusta. Mišin zet danas živi sa porodicom negde u okolini Loznice. Branko je i nakon “Oluje” nastavio ratni put u RS, učestvovao u borbama oko Sanskog Mosta i Prijedora, za vreme NATO bombardovanja Republike Srpske bio na Kozari, a u oktobru je i on prešao konačno u Srbiju, gdje su mu već dva mjeseca bili majka, braća i sestre sa porodicama (najmlađa sestra bila je u Rumi, gde sam bio i ja sa svojima). Ali da se vratim na Brankovo ratovanje u Posavini 1992. godine.