Američka glumica Angelina Jolie pozvala je Mijanmar da pokaže istinsku posvećenost okončanju nasilja i raseljavanju u saveznoj državi Rakhine, odakle su stotine hiljada pripadnika muslimanske manjine Rohinja pobjegle u susjedni Bangladeš, prenose agencije.
Jolie, koja je i specijalna izaslanica Agencije UN-a za ljudska prava, posjetila je izbjegličke logore u Bangladešu u kojima boravi i do milion Rohinja.
Od avgusta 2017. godine, kada je mijanmarska vojska počela nasilnu operaciju, iz Mijanmara je izbjeglo više od 730.000 Rohinja, navode zvanični podaci dok su nezvanične brojke veće.
Povod za vojnu operaciju su bili navodni napadi pobunjeničkih grupa na vojne punktove, a istražitelji su akciju Mijanmara prozvali „etničkim čišćenjem“.
Najprogonjenija manjina na svijetu
Jolie se od ponedjeljka nalazi u trodnevnoj posjeti Bangladešu prije nego što će zatražiti sakupljanje 920 miliona dolara za podršku izbjeglicama.
Glasnogovornik UNHCR-a ranije je kazao kako će se njeni razgovori sa zvaničnicima fokusirati na „potrebu za sigurnim i održivim rješenjima za bijeg jedne od najprogonjenijih manjina na svijetu“.
Iako je ovo prva posjeta američke glumice Bangladešu, sa Rohinjama se već susrela u Mijanmaru i Indiji.
Izvor: Al Jazeera i agencije
Pogledajte vijest na izvornom sajtu:
Angelina Jolie pozvala Mijanmar da prekine nasilje nad Rohinjama
Pre opsade Slunja 1942. godine, jedna od poznatijih opsada na tom području nakon izbijanja ustanka 1941. bila je opsada Veljuna. U stvari, ovo srpsko selo je bilo slobodno sem stare škole, pravoslavne crkve i žandarmerijske stanice u koje se smestila ustaška posada. Negde u jesen 1941. opkolili su ih ustanici (Srbi koji su se digli protiv pokolja, bez nekog određenog političkog cilja i plana). Ja neću pisati kako je tekla ta opsada, mada sam o tome slušao od starijih ljudi iz onoga kraja koji su je pamtili (danas su uglavnom pod zemljom). Ali neki D.S. je još uvek u životu, u dobi od nekih 85 godina. Ja ću navesti šta mi je on sam pričao o ustanicima, kako su izgledali itd. Dakle, kaže on, ti ustanici sebe u to vreme (jesen 1941) nisu nazivali sebe partizanima, već jednostavno ustanici, a ponekad i – četnicima (mada o Draži Mihailoviću nisu imali pojma, upravo kao ni o Titu; ti ustanici behu lokalni Srbi seljaci doslovce utekli ispod ustaške kame). Tako su i bili odeveni, u seljačka odela, na glavama su nosili šešire, šubare i ostala seljačka pokrivala za glavu. Oznaka na tim pokrivalima nije bilo, a ako je poneko i imao kakvo obilježje, to je bila kokarda jugoslovenske kraljevske vojske – za drugu oznaku u to vreme oni nisu znali. D.S. priča (a ovo sam čuo i od pokojnog Miloša M., koji je 1941. imao kojih desetak godina i još bolje upamtio od D.S. te događaje) da su komandanti ovih ustaničkih četa bili uglavnom podoficiri i niži oficiri bivše kraljevske vojske rodom iz tih krajeva, koji su nekako izbjegli njemačko zarobljavanje i ustaški nož, i oni su imali uniforme sa kraljevskim činovima i šajkače sa kokardama. Naravno, ni oni ni njihovi borci nisu bili “bradate spodobe” mada su se ponekad nazivali četnicima; budući da su ustanici držali veći deo sela pa i okolnih sela, imali su kad da se obriju. Slabo naoružani (ustaše su od Srba oduzele sve oružje nego ako je ko uspio da sakrije), nisu imali snage da jurišem isteraju ustaše iz njihovih uporišta, a ustaše se opet nisu usuđivale da se pokušaju probiti, pa se opsada svodila na svakodnevno puškaranje i međusobne verbalne okršaje. Tokom cele opsade poginuo je jedan ustanik, koji je pokušao da se preko groblja privuče crkvi i baci bombu među ustaše unutra, a poginuo je i jedan ustaša prilikom bezuspešnog pokušaja ustaša iz Blagaja da deblokiraju ustašku posadu na Veljunu. S vremenom, kako je opsada duže trajala, među ustanike su počeli da pristižu sa strane i komunistički aktivisti, kako bi se postavili na njihovo čelo i preusmjerili srpski narodni ustanak u smeru koji je njima odgovarao. Neobično je, govorili su očevici, bilo videti komuniste sa crvenim petokrakama na kapama kako se kreću među pobunjenim srpskim seljačkim masama i kraljevskim oficirima koji su na šajkačama nosili kokarde. Pobunjene mase su svakako imale više poverenja u ove poslednje, koje su dobrim delom i poznavali, nego u pridošlice koje su im pričale o revoluciji, o zajedničkoj borbi svih naroda Jugoslavije, i o tome kako ustaše nisu jedini neprijatelji, nego su tu i Italijani i Nemci. Šta su o svemu tome mislili kraljevski oficiri ne znam, ali je jedno sigurno: oni su se digli protiv ustaških zločina i trebalo je po svaku cenu uništiti taj ustaški garnizon, a posle šta bude. Uostalom, očevici i svedoci su govorili kako su, u već navedenim verbalnim duelima, ustaše ustanicima psovali isključivo “četničku majku” i “kralja Petra”, dozivajući ih: “Ej, neslani Jovane!” (“Neslani Jovan” je bio na Kordunu u ono vreme podrugljivi naziv za Srbina, ne znam zašto, mada su mi đed i baba pričali kako je do tog i zbog čega došlo ali sam zaboravio, posle rata pak nisam čuo da su Srbi ikada više ovako nazivani.) Ako ih nisu slušali, kraljevski oficiri nisu ni terali ove komunističke emisare između sebe, mada su rukovođenje samom opsadom, kažu, zadržali u svojim rukama, i nisu dali da im se “drugovi” u to mešaju. A opsađivači su i dalje bili, više-manje, “četnici”. Petokrake još niko nije nosio, i celo vreme opsade je tako bilo. A sama opsada je okončana bez borbe, tako što se jedne noći ustaški garnizon iz crkve, žandarmerijske stanice i škole neometano izvukao preko Antića i Mirkovića prema Gornjem Lapovcu i dalje prema Slunju, za šta je optužen jedan od lokalnih ustaničkih komandanata, koji je držao položaj u šumi Bukovlje. Optužba je glasila da je bio u dosluhu sa ustašama i da je pomenute noći povukao svoje ljude sa isturene straže prema crkvi, a noć je bila mračna i jesenja i ustaški garnizon (koji i nije bio nešto naročito brojan) se izvukao tim pravcem. Ovaj čovek je zbog toga streljan (a mnogi su tvrdili da nije bio ništa kriv, nego da je postupio po naređenju koje je dobio sa višeg mesta i da bi krivce trebalo tražiti na drugom mestu – danas više nigde iz prostog razloga što više niko nije u životu, ni od ustaša ni od ustanika; među ovim ustanicima bio je i neki koga su zvali Trubalo Matijević, i mada ja imam dalje rodbine među Matijevićima, on mi nije bio ništa jer je on od druge grane Matijevića). Ali, eto, u životu je D.S. koji je kao dete zapamtio ovu opsadu i koji nesumnjivo dokazuje da su ovi ustanici bili u to vreme (jesen 1941) ako ne “četnici”, ali partizani nikako. Tek tada su “drugovi” krenuli da ove stihijski pokrenute seljačke mase, koje su krenule u borbu da spasu glavu a ne zbog nekih ideala, “prevaspitavaju”. I tako je u to vreme bilo po celom Kordunu i Lici, i govorilo se da je nakon početnih uspeha u borbi sa ustašama, protiv kojih je ustanak i bio pokrenut (Italijani iz Karlovca i drugih garnizona se u početku nisu mešali), ustanak zapao u neku vrstu krize i dileme – a šta dalje? Na Kordun, doduše, nisu (kao u slučaju Like) dolazili četnički emisari iz Srbije, ali ipak je bilo pokušaja pojedinaca da ustaničke odrede (sastavljene, što se tiče boraca, isključivo od Srba, sa Hrvatima-komunistima kao političkim komesarima) preimenuju u četničke odrede, ali iz određenih razloga nisu uspjeli, pa su na samom kraju 1941. godine ovi borci već svi nosili petokrake, a dobar deo i troroge partizanske kape – karakteristične samo za Hrvatsku i Sloveniju. Mada je jedan od boraca životom platio samo zato što je rekao: “Ljudi, šta je ovo, do juče smo nosili kokarde a sad petokrake?” To znaju i moji stariji o kome se radi poimenice, a to govori i da su ljudi u prvi mah bili zbunjeni tom novom promenom i nazivom “partizan”. Tako je Kordun postao partizanski kraj (sa učešćem Srba preko 90% u partizanskim redovima do kraja rata; da je bilo samo do Hrvata Kordun bi nesumnjivo mogao da se smatra drugom zapadnom Hercegovinom po opredelenju tokom NOB-a; još 1945. godine ustaše iz sela Vaganca poručivale su Paveliću ako nije siguran u Zagrebu da dođe kod njih; Vaganac je hrvatsko selo na krajnjem jugu Korduna prema Lici, gde su partizani 1945. zauzeli selo tek kad je poginuo i poslednji ustaša; uostalom, za razliku od domobrana, ustaše se nisu predavale jer su znali da za njih neće biti milosti zbog zločina koje su počinili). Ipak, treba napomenuti i ono što sam takođe zapamtio od starijih ljudi koji su pamtili Drugi svetski rat – ako za Tita većina srpskog naroda na Kordunu nije čula do 1942. godine, jedan drugi Hrvat bio je popularan i čuven, o njemu se i pričalo i pevalo, on je dolazio i na područje Korduna, mada je inače bio Ličanin – bio je to stari komunista i španski borac Marko Orešković (čije ime i danas nosi jedna ulica u Rumi, na Bregu). Kažu da je on svojim autoritetom dosta doprineo da se srpski ustanički odredi na Kordunu opredele za partizane. A po pričama, malo je nedostajalo da se i zvanično ne pretvore u četničke odrede (što su nezvanično u početku ustanka i bili).